Baixos fondos

Esta entrada é o relato completo, xa que blogger non me permite cambiar a orede das entradas.

-Casimiro García?

-Está aquí Casimiro García?

Ao final parece que esperto e levanto a man, a piques de que a enfermeira comece a recitar outro nome. Non estou xordo de todo, nin moito menos, pero a miña nai cree que acumulo demasiada cera nos meus oídos. A iso veño ao médico, a quitar este tapón que fai que estea mirando a parede como un idiota cando están a chamar por min.

Chámome Casimiro García e traballo como redactor de contidos para unha páxina web, que non sempre paga ben e case nunca a tempo. Tampouco é que me poida queixar, xa que teño traballo e podo vivir sen pedirlles cartos aos meus pais, aínda que eles decidiron botarme unha man ao deixarme vivir na planta baixa dun edificio de oficinas. A verdade é que non puideron alugalo, por moito que o cartel continúe na fachada do inmoble, agardando por un inquilino que abone algunha factura das que se van acumulando.

A enfermeira esgrime unha xeringa de bo tamaño na súa man esquerda, e me pide que bote a cabeza dun lado. Introduce o extremo no burato da orella, noto a auga quente dentro do meu oído e, finalmente, aparece a pequena candea escura (producida entre as miñas glándulas sebáceas e as sudoríparas) que ameazaba con deixarme xordo. A enfermeira sorrí, pero eu non teño demasiados motivos, síntome un pouco máis baleiro.

Poño a chaqueta e marcho tras darlle as grazas a enfermeira, unha rapaza morena duns trinta anos, bastante atractiva, que apenas quixo reparar no meu un metro con setenta centímetros, bastante axustados. Non son un home moi guapo, nin sequera medianamente guapo, tiro, máis ben, a ser medianamente feo e iso non me trae moita sorte coas mulleres. Tampouco e que sexa moi simpático nin agradable, defectos do meu carácter. Por iso vivo cunha gata rabuda que sempre está a agardar unha nova ración de croquetas de penso seco.

Saio do ambulatorio secando a orella co papel que me deu a enfermeira e unha señora con traxe de chaqueta que pasa o meu lado non pode reprimir un aceno de asco na súa cara. Non me estraña señora, é moi pouco educado o que estou a facer en plena rúa, penso. Cando pasa noto outra mirada que se crava en min. É un home duns trinta e cinco anos, que vai de gatiñas camiño do ambulatorio, imaxino que pretendendo que o axude a incorporarse. Dáme un pouco de noxo o seu cabelo louro graxento e a cazadora gris que leva posta, con manchas de algo parecido ao sangue esparexidas pola solapa. Aínda así bótolle unha man e entramos case abrazados, mentres el repite fórmulas de agradecemento case inintelixibles. O celador da entrada non parece estar moi pola labor de axudarme, pero decide facelo cando se decata de que o home que levo tan torpemente vai deixando un regueiro de sangue.

O celador chama a gritos a un médico, que non tarda en aparecer polas escaleiras que acabo de baixar hai tan só uns minutos. Deitan ao ferido nunha padiola que se atopa alí por casualidade e abren a cazadora. Descubro horrorizado unha ferida preto do lugar onde imaxino que se atopa o corazón, que non deixa de botar unha sangue de cor escura, pouco a pouco, coma un regato a piques de quedar sen auga. O home aperta a miña man con forza e non deixa que me vaia, que é claramente a miña intención. A páxina web encargoume un artigo sobre Genghis Khan, que non se vai a escribir só. E tamén me invitan a que marche as miradas do doutor e do celador, que non entenden o que fago eu polo medio, aparte de molestar. Pero o home do cabelo graxento está decidido a que presencie a súa morte.

O home louro non tarda nin dous minutos en deixar de apertar con forza a miña man. Pouco a pouco o seu corpo vai deixando que a vida vaia fuxindo a medida que o sangue segue saíndo pola ferida do peito. Finalmente a man perde vigor e eu miro cara á faciana do doutor que fai un aceno de negación bastante indicativo. O celador vai ata a pequena oficina de información e chama á policía.

Estou a tremer coma se acabara de ver a un vampiro chuchando sangue da gorxa da miña gata. O médico pasa o brazo polo meu lombo e di que o sente. Eu respóndolle que non coñecía de nada ao falecido, que o acabo de atopar na porta do ambulatorio. Quedamos os dous en medio dun silencio incómodo e chega o celador que me di que a policía aconsella que esperemos aquí os tres. Genghis Khan terá que agardar un pouco de tempo máis.

Reparo en que teño a camisa manchada de sangue e algo me di que é unha mancha ben difícil de quitar. Terei que botala ao lixo con toda probabilidade. Isto é o último que penso antes de caer redondo no chan do ambulatorio. Cando esperto estou rodeado de policías, que polo visto teñen a comisaría ben pretiño de aquí. O médico explícame que sufrín un esvaecemento, seguramente pola tensión ou pola sangue, pero que non me preocupe. Non lle presto moita atención, non me acabo de atopar moi ben. Un policía vestido de paisano achégase a min e saúda.

-Boas, son o inspector Vilar.

-Boas, eu chámome Casimiro García.

O inspector Vilar é home relativamente maior para ser policía. Ten un bigote finiño baixo un nariz vermello bastante grande. Gasta un cabelo escaso e gris e vai ben afeitado. A súa pinta é de ser un deses policías que sempre están encabronados, aínda que a min tenta sorrirme, pero parece que está a facer un esforzo. Ao final comeza a interrogarme sobre as circunstancias previas e posteriores do meu encontro co morto. Explícolle que saía da consulta, despois de sacar o tapón de cera do oído, e alí estaba. Vale, responde, non hai problema, deixe os seus datos a ese axente de aí e pode liscar. É posible que o chamemos por se temos algunha dúbida. De súpeto repara na miña camisa manchada de sangue e pregunta ao celador se teñen algo para deixarme, por que precisan a camisa, por aquelo das probas. Ao cabo dun intre o celador aparece cunha camiseta con logotipo do Sergas. Quito a camisa e poño a camiseta, que me ven grande. Deixo os meus datos, dou as grazas, en xeral, e marcho.

Ao saír podo seguir o regueiro de sangue que deixou o home morto que descansa na padiola. É unha liña escura que atopou o oco das baldosas da beirarrúa e baixa pola costa, ata unha fochanca na que desaparece. Despois podo ver pingas entre as baldosas, como se foran migallas de pan que marcaran o camiño ata a casa. Rematan nun pequeno charco avermellado, que é onde coido que o acoitelaron. Quedo de pé mirando cara ó charco como se seguira na consulta do médico, aparvado, sen escoitar o meu nome. A poucos metros hai unha navalla pechada, ao lado dunha papeleira. Imaxino que é a arma do crime e volvo subir correndo ata o ambulatorio. Un axente acode cando me ve correndo e eu intento facerme entender, aínda que as palabras non son quen de saír da miña gorxa. O policía consegue comprenderme, achégase a navalla e a recolle cun pano que garda no peto do pantalón. Dáme as grazas, e fai xestos a uns homes con batas brancas que acaban de deixar un coche patrulla. Deben de ser os da división científica. Eu decido marchar sen facer ruído, escollendo a dirección que vai cara á miña casa.

Mentres vou camiñando decido parar nun supermercado para mercar algo de cear, con todo o tempo que pasou son case as oito e media, a hora do peche para moitos dos establecementos. Elixo un que está preto da miña casa e vou a procura de rolos de primavera conxelados e un deses paquetes de fideos instantáneos que sempre me sacan dun apuro. Odio cociñar, posúo un padal pouco esixente e confórmome con calquera cousa que se faga rápido. Teño localizados perfectamente os rolos na sección de conxelados e sei que os fideos se atopan no lugar da pasta e os arroces. Cando vou a coller un bote de salsa de tomate para acompañar todo isto (non soporto a salsa agridoce) paso preto da sección de licores. Paro diante e, de súpeto, adoezo por unha botella de licor de melocotón, a bebida de anos máis mozos. Bótome cara atrás, para facer unha comparativa das botellas, e choco cun home maior, con lentes de sol, traxe e gravata que está tras de min. O home descúlpase de forma educada e eu respóndolle que a culpa é miña. Collo a botella e vou á caixa, a pagar.

Licor de melocotón, hai anos que non o probo, dende aquelas noites universitarias que tanto boto de menos, cando tiña un grupo de amigos máis ou menos fiel. Agora todos dan voltas arredor do mundo, algúns en Inglaterra, outros en Alemaña, en Madrid, teño un incluso en Malaisia. Creo que hoxe é un bo momento para espertar lembranzas e agochar recordos que non teño intención de gardar. Un home que morre apertándoche a man non é algo que queira ter nesta cachola, demasiado chea de datos inútiles, como quen era Rustichello ou que unha vez existiu unha galiña sen cabeza por un mal corte de machada. Pero son estas cousas coas que gaño a vida.

Abro a porta da casa e aí está Gaia, a miña gata, unha pequena besta de cor negro con pintas brancas, que menea a cola cando me ve chegar, agardando impaciente a ración de croquetas de penso seco. Prendo o televisor e vou ao simulacro de cociña que ten este antigo almacén, agora frío fogar. Unha neveira pequena, cun ridículo conxelador, unha cociña con dous queimadores de butano e un microondas dos anos oitenta, regalo da miña nai, sempre a piques de provocar un curtocircuíto. Gaia crúzase entre as miñas pernas, pedindo unha ración de comida. Non estou pola labor e acabo na cadeira de brazos, diante do televisor, xusto cando comentan o asasinato dun home preto dun ambulatorio. Tiven sorte e fuxín antes de que todos eses periodistas que se apostan tralo cordón policial comezaran a facerme preguntas que seguro que non era quen de contestar. O meu estómago roxe, decatándose de que é a hora de facela cea. Gaia segue tras de min, con eses ruídos que emite cando ten fame. Ao final teño algo de compaixón e deixo unha ración no seu prato.

Poño a quentar un pouco de aceite para os rolos de primavera, boto un vaso de licor de melocotón e comezo a abrir o plástico dos fideos instantáneos cando soa o timbre da porta. Non agardo a ninguén a estas horas, non sei quen pode ser. Miro polo burato de asexar e podo ver, nunha perspectiva curiosa, ao home maior co que me tropecei no supermercado, detrás dos seus lentes de sol, agardando cun sorriso trala porta. Que está a facer este home aquí? Non sei o que pode querer de min, así que non me decido a abrir cando el, en lugar volver a utilizar o timbre, peta na porta, con forza. Doume a volta e espero, sabendo que é moi posible que saiba que me atopo dentro.

-Casimiro García, sei que está vostede dentro! Abra, por favor, é un asunto urxente!

Aínda non me decido a abrir. Quedo diante da porta, coma un parvo, inspirando, expirando, inspirando, expirando. Tras uns segundos deixo que a miña man faga ceder o ferrollo. Permanecemos un anaco mirándonos sen dicir nada, ata que el comeza a falar.

-Grazas por atenderme, señor García.

-Quen é vostede?- O home torce o xesto da súa cara.

-O meu nome non é importante, estou aquí polo problema que tivo vostede hoxe a tarde, cando ese home morreu nas súas mans.

-Home, creo que o seu nome si pode ser importante, e do suceso da tarde xa ten toda a información a policía. A ver, que é o que quere exactamente?

-Saber se o defunto díxolle ou doulle algo. É de suma importancia...
-Non lle vou a dicir ren ata que non me diga o seu nome, de feito vou chamar a policía agora mesmo.

Meto a man no peto para sacar o meu teléfono, pero as cousas desenvólvense dun xeito que non tiña previsto. O home marcha a paso rápido e eu intento seguilo, cando un ruído comeza ás miñas costas. Dou a volta e podo ver como a tixola que puxen para fritir os rolos de primavera bota unhas lapas que ameazan con botar a perder a miña forma de vida actual. Corro ata a cociña e tento lembrar o que me dixeron nun deses cursos que fixen de prevención de riscos. Aos incendios de líquidos, que se lles bota? As lapas están a punto de prender o extractor de fumes cando recordo que hai que deixalo sen osíxeno. Collo unha das tapas de pota que se acumulan nos estantes e cubro a tixola, non sen dar antes un montón de ridículos saltiños e poñendo todo tipo de caras. Apágase, pero no piso queda unha nube de fume, escuro e seguramente tóxico, que comeza a encher o corredor, por que a porta segue aberta. Quedo, outra vez, con cara de pampo diante do desastre. Acordo e vou pechar a porta, abro unha das ventás, vou cara á cociña a tirar o aceite e volvo tentar facer os rolos dunha vez.

Sento para ver a televisión co meu triste prato de fideos e os rolos. Poño unha serie de policías e déixome ir. Cando acabo volvo a servirme outro vaso do licor de melocotón para intentar deixar durmir o día de hoxe. Pero a cabeza ten os seus ritmos, traballa cando lle peta. Intrígame saber que levaba o morto para que un tipo quera vir a miña casa a preguntar e, entón, xorde a imaxe da papeleira onde estaba a navalla. E se, por casualidade, o morto deixara alí o que fose? Un cheque, cartos, unha nota, unha bolsiña con diamantes como a que acaba de saír na serie de televisión. Collo unha chaqueta e saio a fóra, sen saber moi ben que estou a facer. Vou pola rúa mirando cara atrás cada dous minutos, por se o home das lentes de sol está ás miñas costas. Á décima vez convénzome de que non hai ninguén detrás. Chego á costa e volvo a ver o regueiro de sangue, a fochanca e a papeleira. Non hai practicamente ninguén na rúa, así que perdo a vergoña que puidera ter por se alguén me pilla baleirando unha papeleira. Meto a man polo burato e comezo a sacar papeis de propaganda, cabichas de cigarros e algunha bolsa desas que se utilizan para recoller a caca dos cans. Cando xa teño un bo montón de lixo a miña beira doume conta de que non podo meter máis o brazo e sei que aínda quedan cousas ao fondo. Reviso a papeleira e vexo que hai unha tapa metálica que cobre o fondo. Tento quitala, pero non teño moita forza, a actividade física máis importante que fago é cargar coas bolsas da compra. Ao final arréolle unha patada ao bordo e cae todo ao chan. Bingo, un pequeno pen drive de cor amarelo cae sobre a folla dun centro de dermoestética.

Gardo o pen drive no peto e volvo a casa, non sabendo se cravar o extremo usb na correspondente entrada do meu portátil. Cando atraveso o paso de cebra da esquina que da á miña rúa, vexo o cartel luminoso dun Döner Kebab, co nome de Samarcanda, e volvo a lembrar que teño que facer un artigo sobre Gengish Khan, deixando en segundo plano o que acabo de atopar. Maldita sexa, o conquistador non acaba de morrer de todo. Cando abro a porta do piso xa teño catro ou cinco ideas ás que arrimarme para facelo artigo. Unha visita á Wikipedia, algún adorno que atope en dúas ou tres páxinas de historia e o meu irónico toque persoal. Con iso será suficiente.

Acendo o portátil e espero pacientemente a que se poña en marcha. O primeiro que fago é buscar emperador mongol no buscador, pero a tentación aparece en forma de pen drive amarelo. Realmente aínda non pensei que vou facer con isto, pode que o axeitado sexa entregarllo á policía pero, por que non botar unha ollada antes? Non sería moi ético nin moi legal. Ou si, eu só atopei un pincho revolvendo nunha papeleira, pode ser que non teña nada que ver co asasinato. Convénzome de que é unha tese válida. Finalmente saco o pen e o introduzo na súa correspondente entrada. A ver que sae. Gengish Khan pode agardar a mañá.

O aparello ten nome, chámase Pepe, así que podo deducir que o nome do dono é o mesmo. Ten oito gygabites e seis carpetas. Cando vou abrir a primeira soa o teléfono, o fixo. Son as doce e media da noite e eu non adoito recibir chamadas a esta hora (a verdade é que nin a esta hora nin a ningunha outra). Deixo que dea tres tons para acabar collendo, con poucas ganas de facelo.

-Si?

-Casimiro García?

-Si.

-Son o home que pasou pola súa casa está noite, cando prendeu o aceite da súa cociña.

-Podo lembrarme, si.

-Quería volver a facerlle a mesma pregunta, o home morto doulle algo?

-Non, leveino cara ó ambulatorio, nada máis. Pódese saber a que ven todo isto?

-Non lle importa, señor García, grazas pola súa axuda. Adeus.

Non entendo este interese se non sucede nada estraño. Que pode haber neste pen? As carpetas seguen agardándome na pantalla do ordenador. A primeira pon Fotos e iso é o que atopo dentro, fotos de gaivotas, ovos, mar embravecido, casas vellas, retratos de homes e mulleres coas suficientes engurras coma para ter carisma, ese tipo de cousas. As outras carpetas teñen nomes de rúas e en cada unha aparecen planos de edificios, un detrás do outro. Como non son arquitecto non entendo unha merda de todo isto, así que decido entregalo todo mañá e poñerme unha media horiña co artigo de Gengish (ese nome vaise repetir de continuo nos meus soños). Entro na Wikipedia, repaso un par de webs de historia e deixo unhas cantas anotacións no documento. Era un tipo realmente malo. Marcho para a cama.

Unha das miñas particularidades é que tardo en durmir e outra que teño o sono lixeiro, o que se pode converter nun problema cando vives nunha zona con tráfico pesado e resides nun baixo. Pasou unha hora dende que me deitei e aínda non fun quen de durmir. Pecho os ollos e podo ver, outra vez, a boca do morto dándome as grazas por socorrelo. Así que cando oio ruídos que proveñen da porta, coma se alguén estivese intentando abrila, estou perfectamente esperto. O corazón comeza a palpitar con forza e as miñas mans están máis pegañentas polo suor que sae en modo fervenza. Vou á cociña, collo un martelo que uso para escachar patas de crustáceos e achégome á porta. Cando estou xusto diante teño xa tanto medo que temo desmaiarme.

Decido mirar polo burato da porta, co martelo na man. A luz do corredor está prendida e podo ver como o meu único veciño, Fiz, volve a tentar abrir a miña porta tras outra noite de furor alcólico. Deixo o martelo no moble da entrada e abro a porta, para indicarlle o camiño ata a súa casa, un piso por arriba. Mañá non se lembrara de nada e dentro dunha semana a situación volverá a repetirse. Pensando agora, tiña que terme dado conta de que podía ser o Fiz, isto é algo que sucede frecuentemente, pero creo que a paranoia tomou de xeito claro o control da situación. Imaxino que agora tardarei en durmir pero...

Esperto ás dez e media, non moi cedo. Almorzo diante do portátil para rematar o artigo. Non me leva máis de dúas horas (non está de todo mal) e, cando acabo, volvo a ver brillar a luz do pen. Vou facer unha copia de todo o contido antes de deixarllo ao inspector Vilar.

Xa na rúa diríxome ata a comisaría, sitio que, creo, só pisei para facer o dni. Non teño feito denuncias ni fun arrestado xamais. Son moi pouco problemático, xa mo di a miña nai, que en lugar de terme chamado Casimiro puido poñerme Xan (algo que lle agradecería). Tras unha pequena confusión na porta, onde un axente tentaba explicarme que tiña que ir por unha porta se quería facer unha denuncia, mentres eu xesticulaba coas mans e balbucía o nome do inspector Vilar, unha amable muller policía (cunha fermosa mirada azul mar) conduciume ao seu despacho, unha especie de acuario cun gran cristal, no que todo o mundo pode ver como o inspector goza dun habano, deixando sen forza a lei antitabaco.

-Bos días, inspector.

-Vostede é o home que atopou o morto onte, non?

-Si, o caso é que onte a noite cando estaba na casa apareceu un tipo na miña porta preguntándome se o defunto me entregara algo. Cando dixen que ía chamar á policía marchou. Entón...

-Entón que?

-Volvín a rúa e rebusquei na papeleira que estaba preto da navalla. Atopei isto.

O inspector mira cara ó pen, coma se lle estivese ensinando unha pistola láser. Nese momento fai un aceno de que estea calado e chama por teléfono, dicíndolle a unha tal Marisa que apareza polo despacho. Segue mirando intrigado o pen ata que entra no despacho cheo de fume (que fai que os meus ollos se enchan de bágoas) a muller policía que me acompañou hai un momento. Marisa explícalle o que é, cunha paciencia infinita, xa que o inspector ten o ordenador no seu despacho como un adorno inútil. A rapaza conecta o pincho e abre as carpetas. Volvo a ver as fotos e os planos que vin onte a noite. O inspector chisca un ollo, pon cara de interesante e lle di a rapaza que xa falara disto despois, que me quere preguntar algo.

-Tiña vostede algunha relación co Tirita?.- O inspector pode ver a miña cara de absoluta incredulidade e continua a falar.- Tirita é o alcume que tiña Antón Salgueiro, o home asasinado. Era un ionqui que frecuentaba outras zonas da cidade. Adicábase a trapichear e de cando en vez cometía algún pequeno roubo, pouca cousa. Sempre pensei que morrería de sobredose, era un tipo tranquilo. Pola cara que está a poñer vexo que non se coñecían. Ben, pode marchar cando queira. De todas formas chamareino por se temos algunha dúbida.

Saio da comisaría pensando en comer algo, seguramente na casa dos meus pais, que estarán esperando a miña chegada, xa que hoxe é mércores e suponse que é o día no que comemos xuntos os catro. Só quedo cunha dúbida da visita. Se ao ionqui lle chamaban Tirita e o seu nome era Antón, por que o pen drive está bautizado coma Pepe?

Os meus pais viven a non máis de quince minutos de aquí. De camiño vou pensando en que o pen ten que ser doutra persoa, quizais o Tirita rouboullo a alguén e foi entón cando o acoitelaron, ou algo así. O que non cadra é que o mataran polo contido do pincho, tan só uns planos e unhas fotos. É bastante incomprensible, ou esa é a miña impresión. Decido neste mesmo instante que non quero saber nada máis disto, eu non son policía, así que non se me perdeu nada en todo este asunto. Aínda non sei por que fun ata a papeleira, en que clase de cousas andaba a pensar.

Os meus pais e Fina, a miña irmá, xa esperan sentados á mesa. Para comer hai, coma sempre, carne. Pode ser á grella, estofada, de coello, de tenreira, da igual, sempre é carne. É posible que sexan reminiscencias do seu pasado ourensán ou simplemente que a miña nai desprece tanto o pescado como as verduras e, como o meu pai ten pouco que dicir, non queda outra. O tema do prato de carne non acaba de convencer a Fina que se define como vexetariana. Se non hai verdura (que nunca hai, como moito pementos ou patacas) mira con compaixón o filete e, por non lle facer un feo a miña nai que ten un carácter digamos que rabudo, remata por afundir o coitelo na carne, pechando os ollos.

Durante a comida falamos coa tele prendida. No telexornal sae o tema do home morto do ambulatorio, fago un aceno, a miña nai decátase e confeso que fun eu o que o recolleu. Isto causa un cataclismo. Son o primeiro da miña familia que se atopa envolto nun caso que sae no telexornal! A miña nai comeza cunha batería de preguntas que farían suplicar clemencia a Darth Vader. Trala media hora de rigor, contestando a todo tipo de cuestións absurdas, acabo indo ao salón, a botar unha sesta reparadora.

Esperto sobresaltado polo pesadelo que acabo de ter. A gata estaba enleada nun rolo de la, vermello, e me miraba cuns ollos negros enormes que semellaban dous buratos sen sentimentos. Ao seu lado, o ionqui morto dábame as grazas por telo deixado morrer no ambulatorio, coma se fose algo para agradecer. Ao final, unha mistura entre o home dos lentes negros e o presidente do goberno felicitábame polo meu comportamento, tan humano, mentres brandía unhas tesoiras xigantescas. Por iso a miña nai dá un chimpo cando esperto, cheo de suor e con ollos de tolo. Despois me maldice por lle facer perder os puntos do xersei (vermello) que está a calcetar. Está claro que teño que ir ata casa.

Outra vez na rúa. Penso que tería que revisar a bandexa do correo electrónico para ver un novo encargo da páxina web, a saber que se lles ocorre esta vez. Cada semana mando unha media de sete artigos, pero cada vez teñen máis colaboradores e o traballo diminúe. Debería comezar a pensar en buscar outra web, para complementar os meus ingresos. Cando chego ao portal, vexo a unha moza morena que está sentada nos chanzos do edificio do lado. Mantén o nariz pegado á pantalla do seu móbil, enfrascada na lectura das mensaxes. Ten uns vintecinco anos, viste unha faldra longa, de cor marrón, cunha inspiración hippie e ten o cabelo recollido nunha coleta longa. Non son quen de ver de que cor son os seus ollos pero vexo con claridade o piercing brillante do seu nariz. Cando estou a abrir o portal incorpórase e mira na miña dirección. Como estou pouco acostumado a que as mulleres se decaten da miña presencia, miro ás miñas costas, pensando que viu algo atrás. Pero non, está a mirar cara a min, e iso non deixa de poñerme nervioso. Ao final pregunta.

- Es Casimiro García?

Demasiada xente pregunta por Casimiro García ultimamente. Quedo mirando para a moza tentando sacar algunha conclusión, máis alá de que me gusta a primeira vista. Finalmente, tras un silencio duns tres ou catro segundos (o suficiente para que pense que son parvo) contesto.

-Si, son Casimiro García.- Respondo cun ton no que se pode notar que estou farto de contestar a esa pregunta.

-Eu chámome Eva Pereira e son xornalista, podería facerlle algunhas preguntas, por favor?

-Para que xornal traballas?

-Son freelance, teño un blog e moitas veces colaboro con axencias.

-Moi ben, imaxino que queres preguntar sobre o Tirita, queres pasar a tomar un café?

Aínda sorprendido pola miña audacia (hai moito tempo que non invito a unha moza á miña casa) ela responde que si coa cabeza. Abro a porta e cando pasamos podo ver como Gaia comeza a bufar, consciente de que outra femia entrou na súa casa. Tento collela mentres me vou desculpando polo seu comportamento e saio con tres rabuñaduras na man, aínda que, polo menos, a gata acaba pechada dentro do cuarto de baño. Poño unha cafeteira ao lume e ofrézolle asento á miña invitada, que non deixa de espreitar o piso, algo que non me sorprende pola desorde xeral que reina. Hai pelas de pipas nun borralleiro grande, periódicos vellos no sofá e prendas de roupa esparexidas por distintas estancias, incluída a cociña. Aparto algunha desas prendas e fago algún comentario, pouco afortunado, sobre a pouca limpeza do meu fogar. Ela sorrí e contesta que teño que ver a súa casa, algo que non me importaría. A cafeteira asubía e eu sirvo as cuncas, o azucre e o leite, nunha xarriña moi cuca que é a primeira vez que utilizo.

Eu comezo a falar do que sei, do que fixen. Un home a piques de morrer, recólloo e acaba falecendo no ambulatorio dunha coitelada no peito. Coméntolle que o inspector Vilar dixo que era drogodependente e pouco máis. Non digo nada do pen, nin da visita do home dos lentes de sol, non ten demasiado sentido. Ela dime que coñeceu o caso a partires da televisión e interesoulle porque levaba vendo ao Tirita dende a súa infancia, era un dos ionquis do seu barrio e sempre pensou en facer unha reportaxe sobre el, aínda que agora parece que xa é demasiado tarde. Saca un paquete de tabaco de liar e pregunta se pode fumar. Dígolle que si, e baleiro o cinceiro cheo de cascas de pipas

Podo ver agora os seus ollos verdes mentres xoga distraidamente co cigarro acabado de liar. Deixamos de falar, pero creo que os dous temos a impresión de que a conversa non rematou. Ela ten algo máis que preguntar e eu debo saber que contestar. Se non, non seguiría a tomar un café do que apenas queda nada. Mira os meus ollos, da unha calada ao cigarro e dime:

-Hai uns días o meu cuñado Afonso suicidouse. Durante un tempo, cando eran nenos, o Tirita e Afonso foron moi amigos, ata que o tema das drogas os separou. Seguiron a verse, de cando en vez, e Afonso dáballe cartos por facerlle recados, como ir a recollerlle fotocopias ou fotos, ese tipo de cousas. Así que creo que a morte do meu cuñado e a do Tirita poden estar relacionadas. Xa vexo que pouco me podes dicir, pero pensaba que o Tirita puido terche dito algo cando morreu. Aquí che deixo os meus datos, por se te lembras de algo. Grazas por todo.

Cando marcha acendo o ordenador e fago unha procura no buscador, con Afonso e suicidio como palabras. A resposta só deixa máis preguntas. “O artista gráfico Xosé Afonso Meléndez quitouse onte a vida”. Pepe era o nome do pen drive que estaba na papeleira.

Fixérame a promesa de non lle volver a dar voltas ao caso do morto, pero vexo que non resulta demasiado sinxelo. Non é só polo interese desta xornalista, tratase máis ben do caso en si, de como vexo como se complica sen poder facer ren. Agora non teño ningunha idea así que, como estou diante do portátil, decido mirar o correo electrónico, que me deixa un novo artigo no que traballar, un sobre Zanzíbar. Xa me porei a facelo, noutro momento.

Neste intre teño curiosidade por Eva, así que busco o seu nome na rede e, ao cabo de dez minutos, son quen de atopar o seu blog. Alterna artigos da cidade con outros sobre moda e viaxes e os posts teñen detalles concretos coma prezos, sitios, etc. Ten un bo número de visitas pero non confío en que poida vivir disto, os poucos anuncios que ten non creo que lle deixen moitos cartos. Entro na parte máis persoal, e aparece o típico: gustos sobre música (Wilco, Ryan Adams, Los planetas), libros (Murakami, Orwell e Mendoza) e cine (é unha fanática dos Coen). Non aparece moito máis sobre que fai, se ten ou non mozo, etc. Xa sei onde vive, teño unha tarxeta co seu correo electrónico, a súa dirección e o seu número de móbil. Teño que controlarme para non chamala por que, aínda que teño ganas, non creo que sexa axeitado.

Podería dicirlle que teño uns arquivos no meu portátil, que me visitou un home maior con lentes de sol, que o inspector Vilar non vai poder sacar nada en claro por que non ten moita idea de informática. Podería dicirlle unha chea de cousas pero vou agardar a ter algo firme que deixe en papel mollado as miñas promesas de non volver a pensar en isto. Volvo revisar as fotos e os planos para, outra vez, non atopar nada. Reviso os nomes das rúas que aparecen e o resultado volve a ser o mesmo. Así que, ao final, réndome como o covarde que son.

Acendo o televisor, vou buscar unhas pipas resesas á despensa e sento a ver unha serie que está a comezar. Pero a cabeza pronto deixa de seguir a trama e volvo a pensar no asunto, ata que descubro algo do que non me dera conta. As rúas son todas de esta cidade e tamén da mesma zona. Collo unha cazadora e saio ao exterior, a ver se dou con algo concreto.

Tardo dez minutos en coller un autobús, tempo escaso se pensamos que a media de frecuencias da compañía que ten o monopolio da xestión é de media hora. Atraveso a cidade para caer preto do centro, lonxe dos arredores que me resultan máis acolledores, por coñecidos. Por que apenas veño ao centro, xa non saio de marcha, nin asisto aos eventos culturais nin hai nada que me interese minimamente máis lonxe de dous quilómetros do sitio onde vivo.

O primeiro edificio está en proceso de derrubarse polo paso do tempo. As ventás están pechadas e non se ven signos de que poida vivir alguén aquí. O segundo é tamén un edificio vello, de principio do século pasado, seino ben por que non hai nin tres meses que me encargaron un artigo sobre arquitectura de principios do século vinte e algo aprendín. Parece que vive alguén en dous dos pisos. Tardo en chegar ao terceiro, que se atopa nunha calexa algo afastada. Mesma situación, edificio case en ruínas que se mantén en pé como pode. O mesmo sucede cos outros dous inmobles, con aspecto de ter sido bombardeados. Os planos debían de ser de antes de que estiveran así. Cando estou a piques de volver a casa, na parada que está enfronte do último edificio, vexo a unha figura familiar. O home dos lentes de sol sae pola porta dese edificio, coma un lobo que sae do seu cubil ao poñerse o sol.

Durante uns instantes permanezo quedo, intentando decidir entre seguir ao home maior ou marchar a casa. Pero acerqueime ao centro para descubrir algo, calquera cousa, e isto entra dentro desa categoría. Xusto cando aparece o meu bus decido ir tralo personaxe, que cada vez me lembra máis a un malvado de novela negra.

Hoxe leva un gabán escuro, un tres cuartos escuro de amplas solapas, o que resulta moi conveniente á hora de seguilo, xa que destaca. Camiña paseniño, respectando os semáforos e, de cando en vez, mira cara algún escaparate de tendas de roupa de home. Debe de ser un tipo presumido, algo do que eu non podo alardear, vou vestido cuns pantalóns de pinzas, unhas zapatillas de correr (que aínda non utilicei para iso) e unha camisa branca con liñas azuis que me regalou a miña nai polo nadal. Non, non son un exemplo para os gurús da moda. De súpeto para e saca o móbil, xusto despois de observar o último escaparate. Eu agóchome tras unha das poucas cabinas de teléfonos que aínda quedan e agardo a que remate. Ao cabo dun minuto garda o telefono no peto do gabán e se dirixe a unha cafetaría, onde senta na terraza, por moito que hoxe o vento non de tregua.

Agardo cuberto por unha laranxeira esfameada, a uns dez metros de onde se atopa o home. Estou entre dous sentimentos, o de ridículo, por seguir a un home coma se me crese un detective privado e o de vergoña allea, por que o tipo pediu un combinado en copa, de cor rosa, que destaca entre os cafés e as cervexas das outras mesas. Parece que a el lle importan un carallo as miradas furtivas dos viandantes cando pasan ao seu carón. Mentres, eu comezo a coller frío e empezo a pensar en sentar nun bar que se atopa xusto en fronte.

Non aguanto máis e acabo entrando no bar, un local lúgubre cun camareiro (e seguramente propietario) con pouco aprecio pola súa hixiene corporal. Pido un café con leite e apóstome tralas cortinas fucsias que case non deixan ver a rúa. O home segue alí, sentado, disfrutando do seu cóctel rosa, alleo ao tráfico, á xente, ás miñas miradas furtivas dende a ventá de este bar, que cheira a graxa e a desinfectante industrial para baños. Por riba, o café está noxento.

Non pasan máis de dez minutos cando dous homes entran no bar. Altos, con pinta de ir moito ao ximnasio, rapados, e con traxe negro sen gravata. Botan unha visual ao seu redor, tres homes xogando ás cartas, un borracho na barra pedindo outra copa e eu. Achéganse con cara de que vou ter problemas. Un saca do peto da súa chaqueta unha placa de policía que case non teño tempo de ver.

-Policía, pode acompañarnos, por favor?

Contesto que si, pero que antes teño que pagar o café. Deixo un euro con dez céntimos na barra (tiven tempo de mirar os prezos mentres estaba asexando) e os acompaño ata fóra. Unha vez na rúa, un se pon do meu lado esquerdo e o outro toma posición pola miña dereita. Lévanme case a empurróns ata unha calexa a trinta metros do bar onde estaba. Podo ver de esguello como o home dos lentes de sol sorrí e levántase do seu asento na terraza, deixando mediado o seu combinado rosa. Mal asunto.

Unha vez na calexa un dos homes queda na entrada e o outro condúceme ata detrás dun contedor de lixo. Alí, indefenso, dime ao oído “Non deberías de incomodar ao señor Couto” e, cando remata a frase, golpéame con forza na boca do estómago, para deixar a miña cara á altura do seu puño, que acaba impactando contra o meu ollo esquerdo. O home do traxe cuspe enriba de min e quedo tirado no chan, cheirando os mexados dos cans.

Estou a sangrar pola cella coma un porquiño. Acabo por levantarme, sentindo tamén a puñada do estómago. Saco a camisa manchada de sangue e utilízoa para intentar tapar a hemorraxia, con pouca sorte, creo que vou a necesitar uns puntos. Estou a cinco minutos das urxencias do hospital xeral, que é a onde creo que me debera dirixir. Comezo a camiñar aínda aparvado e...

Outra vez no chan, parece que a visión do sangue prodúceme efectos contraproducentes, como o de caer de cu, esvaecido. Cando esperto hai unha señora maior de ollos asustados dándome sopapos para que volva a min e acaba de chegar unha ambulancia. Prodúcese unha pequena discusión cos sanitarios por que eu insisto en ir andando pero, ao final, os enfermeiros deciden meterme dentro e levarme ata o hospital. Pode que volver a desmaiarme non axude demasiado a que me fagan caso.

Un médico que leva demasiadas horas de garda adícase a darme catro puntos na cella, mentres me vai dando unha boa charla das horas que fan traballar agora aos médicos de urxencias. Eu non estou tan atento ao seu discurso como ás puntadas de dor. Sempre fun un caguiñas, un deses nenos que choraban antes de caer ao chan. De adulto non cambiei demasiado, sigo a queixarme da dor e a desmaiarme á menor oportunidade, algo que me da bastante vergoña. O médico decide que debo quedar esta noite en planta, por que parece ser que non é normal desmaiarse dúas veces por ver sangue, pode ser algo máis grave. Así que esta noite vouna pasar aquí so, non creo que deba molestar aos meus pais por algo así.

Estou na habitación en compañía dun vello conectado a unha bombona de osíxeno. Como xa dixen, teño dificultades para durmir, aparte dun soño lixeiro, e os continuos ruídos que fai o pobre señor non me axudan nada. Adícome a xogar co móbil, mirar o teito e pouco máis. Ao cabo de non máis de dúas horas acabo cabeceando, para volver a espertar cando chega a enfermeira da planta para darlle ao meu compañeiro de habitación parte dos innumerables medicamentos que toma (contoumo o seu xenro antes de liscar). Volvo a estar desperto.

Tras unha madrugada sen moito durmir, esperto cedo. O movemento nun hospital comeza arredor das oito e media así que o único que podo facer é agardar a que un médico veña a darme a alta. Almorzo con non demasiadas ganas e agardo ata as once, que é cando o doutor se digna a aparecer e decide que podo marchar a miña casa, que non cre que haxa problemas de tipo neurolóxico derivados do golpe na cabeza. Eu tamén o creo, polo meu ben. Poño a roupa e tento marchar de aquí. Despídome do xenro do meu compañeiro de habitación, que volveu a primeira hora, e marcho. Teño que poñer unha denuncia na comisaría despois de pasar pola miña casa.

A gata anda esfameada e cando chego bótase a min coma se levara un mes sen probar bocado. Bótolle unha ración xenerosa de esa merda de croquetas e doume unha ducha. Decido tamén afeitarme e tirar a camisa ao lixo polas manchas de sangue, a segunda en dous días, na miña vida. Tras todo isto, recollo o parte de lesións que me deron no hospital e, cando estou disposto a marchar, chaman a porta, algo que se transformou nun mal agoiro en pouquiño tempo. Miro polo burato da porta e... sorpresa.

Os pequenos ollos do inspector Vilar atópanse doutro lado do pequeno cristal. Leva un traxe elegante de cor gris, gravata e cara de poucos amigos, mentres insiste en chamar ao timbre, con presa. O que non sei é porque se atopa detrás da porta antes de que eu apareza na súa comisaria. Decido abrir.

É certo, o inspector non ten moi bo humor. Parece que non lle presta facer visitas a domicilio ou outra cousa da non estou seguro. Cando abro a porta mira cara á miña cella, fai un xesto de contrariedade e pregunta.

-Que pasou?

-Dous homes que me ensinaron unha placa de policía golpeáronme no centro cando estaba a seguir ao tipo dos lentes de sol.

Falo tan rápido que case non se me entende. Isto tampouco é moito do seu agrado e comeza cunha perorata sobre as identificacións de policías, seguir a sospeitosos sen ter unha capacitación profesional, etc. Finalmente pregunta se vou a poñer unha denuncia e se teño un parte de lesións. Respóndolle que si, e entón da a volta e comeza a camiñar polo corredor sen agardarme. Vou detrás del, coma un cadelo, sen saber moi ben a onde nos diriximos.

O inspector agárdame da rúa, diante dun citröen xantia bastante escarallado, imaxino que polo mal uso. Dime que suba e arranca. O interior do coche tampouco é o lugar máis fermoso do mundo. Pódense ver marcas de queimaduras por toda a tapicería, cinza nas alfombras, restos de papel, botellas de auga, panos dos mocos, recibos da O.R.A. e o cinceiro máis repleto de cabichas que vin na vida. Vai afeitado, ten o traxe impoluto, pero o coche do departamento parece a corte dos porcos da miña avoa. O único que me pregunta mentres vamos de camiño é que pinta tiñan os homes que me asaltaron. Eu descríboos dunha forma aproximada, altos, rapados, con pinta de ir moito ao ximnasio, con traxe... non podo dicir moito máis. En ese punto volve a estar calado. Cando chegamos diríxese a paso rápido ata o seu despacho, esquivando policías de paisano, mesas e arquivadores. Eu non son capaz de seguir o seu ritmo e remato perdido nunhas escaleiras, sen saber se subir ou baixar. Idiosincrasia, maldita sexa. Ao cabo dun anaco aparece a policía do outro día, creo que se chama Marisa, que é quen de guiarme ata o despacho de Vilar.

O inspector espérame diante dun álbum de fotos, fumando un puro, por suposto. Explícame que, pola miña descrición, os meus atacantes poderían ser gardas de seguridade privada, probablemente pertencentes a algunha das compañías que operan na cidade, das cales gardan un arquivo fotográfico cos retratos das persoas que pertencen a elas. Non se emprega moito, pero aí está.

Paso a seguinte hora soportando o cheiro do puro. Vilar, mentres tanto, intenta fuchicar no seu ordenador, utilizando técnicas de probada utilidade, como escribir con dous dedos e cagarse na nai que pariu a windows. Eu vou vendo as fotos sen recoñecer a ningún dos meus agresores, aínda que descubro a máis dun dos meus compañeiros de clase das distintas etapas educativas. Cando acabo parece claro que é unha saída profesional pero os dous tipos non están entre as fotos.

Vilar está a mirarme. Garda os seus pensamentos para si, ata que ao final solta unha pregunta que tiña na cabeza. Non che dixeron nada antes de pegarte? É entón cando lembro que, antes de darme a puñada na boca do estómago, falaron dun tal señor Couto.

-Si, un dos homes díxome que deixara tranquilo ao señor Couto, que debe de ser o señor maior das gafas escuras.

Vilar queda en silencio, outra vez, non sei se é por que xa esqueceu que sigo na estancia ou por que lle fixen lembrarse de algo. De súpeto afrouxa a gravata, quita o primeiro botón da camisa, volve acender o puro, que descansaba apagado no cinceiro, mírame aos ollos e dime:

-A ese tal señor Couto o levo buscando dende que son inspector e, como ve, non son unha persoa moi nova.

Así que o señor Couto é un home relevante, vaia. Vilar segue contándome a súa historia con el, se é que se lle pode chamar de esta forma. Algo despois de conseguir a praza de inspector, comezou a escoitar ese nome relacionado con asasinatos, roubos e negocios de drogas, pero ninguén sabía quen era, a que se adicaba. Simplemente aparecía, coma un comentario á marxe nun libro. Moitas veces a súa aparición significaba que o caso non chegaba a resolverse. Desaparecían probas, as testemuñas non falaban, ocorrían estraños accidentes... Iso deixaba a Vilar coas mans atadas.

-Esta é a primeira vez que alguén me da unha descrición física. Imaxino que o fixeches por que non tes nin idea de quen é, e o que che pasou onte é o mínimo que lle pode pasar a un tipo que o siga pola rúa.

O medo volve con forza. Esta vez non me desmaio, pero sento nunha das cadeiras, co suor comezando a ocupar a fronte. Resulta que unha pantasma, unha sombra con fama de facer desaparecer a xente, pode ser que veña a por min, que o de onte soamente foi un aviso. Claro que foi un aviso, penso, se non estaría máis tempo no hospital. Érgome e dígolle ao inspector Vilar que marcho, insinuando que non penso aparecer por aquí.

-Volveremos a vernos, pronto.

Non me gustan as predicións, nin as do tempo, pero creo que pode ter razón. Son unha das poucas pistas que ten sobre un home que lle leva amolando o traballo dende que o nomearon inspector. E iso non me vai saír gratis.

Que fai un choromicas coma min metido nesta lea? Como é posible? Todo por axudar a un tipo a piques de morrer, por ir de bo samaritano, diría a miña nai, que moito ir a misa os domingos pero o de poñer a outra meixela e o de axudar aos febles debe telo ben esquecido. Quería deixalo correr, pero tiven que ir a ver se atopaba algo, dúas veces, e remato metido en problemas e co choio sen facer. Cando esperto dos meus pensamentos estou a abrir o portal da miña casa.

Saco do conxelador unha lasaña precociñada e a meto no microondas. Esta vai ser a miña comida de hoxe. Posiblemente a gata adíquese a comer as sobras cando non mire, por que nese senso ten un lixeiro parecido a Garfield, o gato de debuxos animados. Acendo o portátil e, mentres se quenta a lasaña, vou vendo que podo facer para comezar o artigo de Zanzíbar, a capital do comercio de escravos. Miro na wikipedia e o dato que máis me sorprende é que Freddie Mercury naceu nunha das illas (Zanzíbar é un pequeno arquipélago). Pinggg, a lasaña está lista. Sento diante da televisión, a ver as novas do telexornal, que estou seguro que non me van a animar, por que sempre consiste no mesmo: traxedias, mortes, crise, despedimentos... parece que o mundo vaise polo burato dun pozo negro e ninguén quere botarlle unha man. Acabo a lasaña e comezo a sentir a somnolencia propia de quen durmiu nun hospital cun compañeiro de habitación con bombona de osíxeno e...

Esperto co sorriso na cara, por fin non teño un pesadelo, tan só un soño erótico coa xornalista de onte. Non foi un soño moi especial, pero non estivo mal, polo menos o protagonista era eu. Nin os voitres que saen no documental que me espertou son capaces de impedirme sorrir. Preparo un café, teño que traballar un pouco, Zanzíbar agarda que a descubra. Cando estou a servirme a cunca, chaman á porta. Imaxino que virá alguén que preguntara “es ti Casimiro García?” que xa se tornou en algo natural. Miro polo burato e a miña cara comeza a coller os tons máis vermellos que dan as miñas meixelas. A que chama e Eva, a xornalista.

Abro a porta, con timidez, e Eva mira cara ó meu ollo, que ten o color propio dun filete de tenreira pouco feito. Leva as mans á cara e dime que falou co inspector Vilar, que lle comentou o que me pasara. Por iso está aquí, nada máis que para saber como me atopo. Invítoa a entrar, dígolle que teño café, pero aínda conservo as meixelas coloradas. É imposible que poida saber porqué, penso para min mesmo cando lle sirvo o leite na xarriña tan cuca que uso por segunda vez.

Pregúntame como ocorreu, quen foi o que me zurrou, como se eu tivera algo que ver con ela, alguén que lle tocara dentro, cando é ben certo que non me coñece practicamente de nada. Pero quen son eu para non lle deixar ser unha pequena parte de min? Explícolle como foi o asunto, como seguía a un home con lentes escuras que viñera pola miña casa, como dous homes que se fixeron pasar por policías me levaron a unha calexa e me zoscaron. Ela vai poñendo caras, de sorpresa, de incredulidade, de tenrura, toda unha galería completa dos seus rostros. Cando acabo o meu relato xa ten preparada unha batería de preguntas. Pódoo ver na súa cara inquisitiva.

-Quen é ese home das lentes de sol? Por que o seguías?

-Non cho contei a primeira vez que nos vimos pero apareceu despois de que morrera o Tirita.

Teño a dúbida de dicir algo sobre o pen, e volvo decidir non llo contar, non ten por que sabelo. A saber o que pode pensar do que me dixo o inspector Vilar sobre a súa sospeita de que o home pode ser o señor Couto, un misterioso personaxe do hampa da cidade, un home que pode ser perigoso, como demostran os puntos da cella. Ela me mira abraiada e pregúntame directamente que foi o que o tipo dixo cando se achegou a miña porta, aquela noite. Dígolle que quería saber que me comentou o Tirita antes de morrer.

-Algo debían traerse entre mans os dous e imaxino que quería saber se o segredo ía co Tirita ao cemiterio, non sei que outra cousa podería querer del.

Sei perfectamente o que buscaba o señor Couto, pero non quero que comece a investigar a un tipo con eses antecedentes, non quero que poda ocorrerlle nada malo. De súpeto, oímos uns bufidos que veñen dende o chan. Gaia rematou as sobras da lasaña e volveu a darse conta da presencia do cheiro a femia no seu territorio. Volvo a pechala, esta vez no meu cuarto, e case sen recibir rabuñaduras. Regreso á cociña, onde a miña invitada sorrí mentres lía un cigarro. Non quere máis mulleres na casa, é unha rapaza con celos, dime Eva. Non está nada acostumada, por aquí non veñen moitas visitas, é a miña resposta. Quedamos os dous en silencio, outro deses silencios que tanto me avergoñan e na miña cara rebrota o vermello. Ela prende o cigarro e me mira con interese.

-Afonso tiña unha especie de xefe, Anxo Dafonte. Publicáballe algúns dos seus traballos e, ao mellor, pode saber algo de todo isto. Teño unha cita con el, queres acompañarme?

Esa é peor idea que tiveches nunca, penso. Non quero seguir no caso, se é que se lle pode chamar así, non quero que me volvan dar unha puñada no estómago que me deixe sen respiración, non quero ser tan parvo como para arriscarme a morrer, tampouco sei porque tería que facelo, ti non es nada para min. A miña cabeza bule a toda velocidade para atopar unha escusa, hai un bo montón delas, tantas que aínda non sei por que continúo calado. Ela da un último sorbo o seu café, ergue as cellas e fai un aceno, como dicindo que espera unha resposta. Unha resposta que chega en forma de asentimento, baixando e subindo a miña estúpida cabeza.

Vou o baño a limpar os dentes, unha escusa como outra calquera para estar a soas no baño, maldicíndome por ter aceptado a súa proposta. Saio e podo ver como ela abriu a porta da miña habitación e soltou a Gaia, que a mira destemida dende o máis alto do armario do salón.

-Estás listo? Teño o coche fóra, por que temos que ir pola autovía, o tipo ten a empresa a uns quilómetros de aquí.

Cando saímos aínda podemos escoitar os bufidos de Gaia, a quen non lle fixo demasiada graza que unha muller a observara dende a distancia. Cando volva vou ter a casa feita un asco, esa gata ten moi mala conciencia.

O automóbil de Eva está estacionado xusto diante do portal. É un deses coches pequenos que apareceron hai anos, un de marca xaponesa, que pretenden ser “urbanos” e “xuvenís”, cando o que son é baratos e minúsculos. Está moito máis limpo que o coche do inspector Vilar, que daba noxo. Subimos e ela parece transformarse nun piloto da segunda guerra mundial, nunha kamikaze que respecta as normas de circulación dunha maneira, digamos que relaxada. Móvese entre os outros coches coma se pasara a vida diante do volante, soportando pitos, insultos e xestos obscenos coas mans dos outros condutores. Eu vou agarrado á asa do teito e teño cara de saber que vou morrer. Ela sorrí e busca un canal na radio, o de música rock, que emite, como se fora unha broma, “Born to be wild”.

Despois de cruzar a cidade a un ritmo frenético, rematamos na autovía. E é entón cando paso medo realmente. Esta autovía está considerada como un punto negro de accidentes pero Eva parece descoñecelo, mentres vai adiantando camións, furgonetas de reparto e condutores noveis coa l verde na parte de atrás. Vai falando do último libro que está a ler, un do comisario Jaritos, de Petros Markaris, onde se fai un estremecedor repaso a actualidade grega. Cando di isto penso que o que é realmente estremecedor é a súa forma de conducir, propia dunha tola con manía persecutoria. Ao cabo dun anaco colle un desvío e acabamos nun polígono industrial, seguramente onde se atopa a empresa de Anxo Dafonte, o señor o que imos visitar.

A empresa é unha imprenta, que se atopa no medio do polígono, nun edificio de paredes brancas lixadas polo paso do tempo. Ten un portalón metálico de cor verde e unhas ventás que algún día estiveron limpas. Eva chama o timbre e agardamos un intre ata que un home calvo e con gafas abre o portalón para preguntar que queremos, mentres limpa as mans na súa bata de cor azul fábrica. Ela contéstalle que vimos a ver a Anxo Dafonte, que temos unha cita. O calvo fainos pasar.

Atravesamos a imprenta ata o despacho do xefe. Hai un montón de máquinas, unhas que xuntan, outras que alzan, outras que imprimen. Catro ou cinco persoas, van dun lado a outro con pezas, papeis e obxectos que non son quen de recoñecer. Vou mirando con cara de paifoco unha industria que loita por non caer ao burato das pantallas dos ordenadores, tabletas e libros electrónicos. Un home agárdanos diante do despacho.

Ten uns cincuenta anos e gasta un traxe negro impecable. A medida que avanzamos podo fixarme nos detalles. Os cabelos, morenos en orixe, van tinguíndose de gris e branco polos lados da cabeza, aínda que se manteñen ben suxeitos. Ten os ollos algo xuntos, escuros, baixo unhas cellas negras e espesas que lle dan un aire de severidade. A mandíbula, cadrada, acolle un boca con beizos carnosos e un nariz non moi grande, recto e ben feito. O señor mira cara nos sen sorrir, como agardando para dar as súas malas novas.

-Boas, son Anxo Dafonte e ti debes ser Eva Pereira, non si? Sen embargo, non sei quen é vostede.

-Son Casimiro García.

O empresario mírame de arriba a abaixo, sen disimulo. Incluso eleva as cellas cando descobre os puntos e o meu ollo morado, pero abre a porta do seu despacho e nos invita a pasar, como se foramos comerciais dunha marca de papel satinado. Sentamos nunhas cadeiras de coiro negro, das caras, para que Eva comece a preguntar sobre a relación que tiña co seu cuñado, Afonso. Anxo explícanos que contrataba o defunto cada certo tempo, para traballos relacionados coa imprenta, fotos, deseños, sobre todo cousas para publicidade, o sector que máis traballan. Engade que sente moito a perda, que era un tipo encantador, sempre disposto a botar unha man. Comenta o tipo de cousas que se din dos mortos, sen saber nunca se a xente que fala está intentando esquecer as cousas que non lles gustaban dos falecidos ou facendo directamente un exercicio de hipocrisía.

De súpeto, o ritmo da conversación cambia. Non é que o faga eu, que estou caladiño, senón o propio Anxo, que comenta o terrible que lle parece o suicidio dunha persoa tan nova, con tanta vida por diante, co talento que tiña. Aquí parece que ela se vai desmontando, como un polo ao que lle quitan as plumas, e comeza a calar e a deixar falar. O tipo comenta cousas escabrosas, como o que oíu da corda coa que se matou (unha desas de persiana), o poema da nota que deixou, o triste que debe estar a familia, como non decatándose da presenza da moza, cos ollos cada vez máis avermellados. E aquí cando por fin interveño, para rematar a entrevista, darlle as grazas a este desalmado e botar a andar pola fábrica, levando a Eva cara fóra case á forza.

Cando chegamos ao coche xa non pode máis e comeza a chorar, un choro case mudo, mentres tapa a cara coas mans. Eu non podo ver chorar, nin a mulleres nin a homes, por que sinto demasiada empatía e adoito poñerme a chorar tamén. Isto non sucede desta vez, quizais por que xeralmente non me toca o papel de ter que consolar, ser o apoio que precisa a xente. Así que bótolle a man por riba dos ombreiros e vaise achegándose, a medida que deixa que as bágoas esvaren pola miña camisa barata, a cadros brancos e azuis.

Pasamos así un tempo, non sei canto, por que o reloxo do coche non vai e eu non me atrevo a mirar a hora no meu, por temor a... non sei a que. A tormenta acaba rematando como comezou, cun salouco practicamente mudo, mentres ela bota a man ao volante, disposta a facer sufrir aos outros condutores coa tolemia da súa condución. Colle un pano da guanteira e seca os ollos, mirándome de esguello e dando as grazas, coa voz case crebada.

Volvemos á cidade, máis devagar, como se non sentira xa as ansias de kamikaze que sei que leva dentro. Tampouco é quen de dicirme nada, coma se estivera pensando na imaxe do seu cuñado colgado dunha corda de persiana. Este Anxo Dafonte ou non ten sensibilidade ou é un fillo de puta.

Por fin chegamos á miña rúa, non soporto máis este silencio, por que nin sequera prendeu a radio, así que fixemos o camiño calados, coma dúas estatuas de sal. Aparca no espazo reservado para a parada do autobús e agarda a que me quite o cinto, para acender un cigarro, xa feito, que a esperaba enriba do salpicadeiro. Abro a porta e, cando estou entre o coche e a beirarrúa, dime:

-Maña chámote e xa falamos, teño que dicirche algunhas cousas que non sabes. Chao.

Quedo na parada do bus coma un gato abandonado, sen saber que naipe leva agochado na manga.

Entro na miña casa e, como supuña, está feita un asco, a gata decidiu que tantas invasións tiñan que ter unha resposta. O sofá ten marcas das súas unllas (se ve que hoxe non quixo utilizar o seu rascador) e un rolo de papel hixiénico está distribuído por parte da cociña e o salón. A gata mírame satisfeita, vendo como vou recollendo toda a merda que deixou. Aproveito tamén para poñer un pouco de orden.

Despois dun bo anaco recollendo papel hixiénico (do que parece que non vou moi sobrado, teño que ir comprar) decido botar un tempo diante do portátil, hai que traballar un pouco para gañar algúns cartos que me permitan manter a comida desa gata. Así que comezo a escribir o artigo sobre Zanzíbar, facendo fincapé no nacemento de Freddie Mercury, algo da anexión con Tanzania e o seu pasado persa. Acabo en dúas horas e o mando por mail.

Decátome da hora e decido ir ao supermercado, sobre todo polo tema do papel, e decido comprar tamén algo precociñado para cear. Poño unha chaqueta, collo as chaves e deixo o teléfono, non creo que ninguén me vaia a chamar. Así que saio á rúa disposto a volver rápido a casa, por medo a que Gaia decida volver a ter outro ataque de destrución. Chego ao súper cando está a piques de pechar e teño que suplicar para que me deixen entrar. Vou correndo ata a zona de produtos do fogar, collo o papel de marca branca e paro un minuto en precociñados, onde me fago cunha pizza tex-mex, con salsa especial. De camiño a caixa collo unha lata de piña, para darlle un toque a pizza. Consigo saír sen ser o derradeiro cliente do día.

Vou camiñando tranquilo para casa, tralas presas dantes. Por unhas horas non pensei en nada do asunto e mira, estou mellor. Nin nervioso, nin nada, rematei o traballo e poderei concentrarme en preparar a pizza no forno, para comela vendo a televisión, boten a merda que boten. Cando dobro a esquina da rúa na que vivo as cousas se torcen, outra vez, como se fora unha repetición infinita de problemas que nunca rematan. Parece que son o chiste macabro dun guionista trampulleiro nunha serie de detectives.

Agardándome diante da miña porta hai dous tipos rapados, de traxe, que se parecen moito aos falsos policías que me deron uns lapotes o outro día. Miro cara eles e eles o fan na miña dirección. Tiro as bolsas e corro, corro como nunca o fago. Non miro atrás pero sei que me perseguen. Esta vez teño un par de vantaxes sobre eles, unha é que coñezo o barrio e a outra que sei o que me agarda se me collen, o cal fai que as miñas pernas teñan un plus de velocidade. Non sei a onde dirixirme así que o que fago e tentar despistalos polas corredoiras que van pola parte de atrás da miña rúa. Dobro a esquina sabendo que na próxima calexa hai dúas direccións. Noto pasos detrás, e a miña respiración comeza a entrecortarse, así que sigo correndo ata chegar a un cruce onde decido non coller o camiño da dereita (que leva a unha rúa con bastante iluminación e máis xente) e desviarme á esquerda onde a calexa se divide en tres. Non sei se é unha xogada intelixente, pero sei que hai un edificio abandonado, cun muro baixo que son quen de saltar. Iso é o que fago.

Agardo agochado trala porta medio arrincada do edificio. Escoito voces preto e decido permanecer quedo como un gato diante dos faros dun coche. Entón penso que unha chamada co teléfono móbil sería a solución, pero lembro que está enriba da mesa do salón, nunca o teño cando o preciso. Só queda esperar que non me atopen, mentres o meu corazón latexa tentando saír fóra do peito.

Sigo agochado vinte minutos, é entón cando me decido a saír. Sen teléfono móbil as opcións para chamar a policía son unha cabina, que están convertidas practicamente nun vestixio do pasado, ir á casa dos meus pais, aos que non quero preocupar ou ir a un bar. Decídome por esta última opción, así que saio pouco a pouco da protección que me brinda este casa chea de ratas (vin polo menos catro de bo tamaño) e acabo por saltar de novo o muro.

O bar ao que me dirixo está a cen metros, seguindo pola calexa mal iluminada, así que boto a correr. Non atravesei nin vinte metros cando tropezo, por mor dunha fochanca non arranxada polo concello, e caio, rachando o pantalón polo xeonllo esquerdo. Mentres estou laiándome pola ferida esquezo completamente que dous matóns están a perseguirme e, cando por fin me ergo, decido ir camiñando ata o bar, ao que chego sen novidade agás polo burato sanguento do pantalón. O dono, un tipo maior de bigote, mírame sorprendido cando pregunto polo teléfono, pero non di nin unha soa palabra, tan só sinala o aparello de cor verde que hai sobre a barra.

A policía que me atende di que teño que agardar, que os axentes chegaran en 10 minutos. Eu coméntolle que quero falar co inspector Vilar, que o que acaba de sucederme interésalle. Non me contesta. Cando colgo vexo que o home que atende a barra non para de mirar para min ao igual que os catro clientes que están agora mesmo no bar, unha parella de mozos e dous homes que apuran unhas cuncas de viño e marchan. Pido un tila e sento nunha mesa, a máis afastada dos cristais.

Aínda non botei a tila na cunca cando dous policías uniformados entran no bar e preguntan, como non podía ser doutra forma:

-Quen é Casimiro García?

Levanto a man e eles achéganse ata a mesa e eu comezo a falar de forma atropelada sobre os dous homes que estaban a esperarme diante da miña casa. Ao final un dos policías, o máis vello, e quen de pararme e conseguen que fale dunha forma pausada. Aínda non rematei a cunca de tila cando chega o inspector Vilar, cunha cara que da a entender o pouco que lle gusta que o saquen do sofá da súa casa. Mentres que os outros dous policías están de pé, el senta ao meu carón e pregúntame directamente que pasou. Volvo a contar, xa dun xeito máis calmado, todo o que sucedeu. Cando remato o inspector vai a barra, pregunta canto é unha tila e paga, mentres me fai un aceno para que me erga e o acompañe.

Deixamos o bar e seguimos ata a miña casa. De camiño atopamos as bolsas, co papel hixiénico, a pizza precociñada e a lata de piña, todo intacto no chan, sen que ninguén se atrevera a collelo. Recollo as cousas e continuamos. O inspector vai un pouco máis adiantado ca min e leva a man preto do cinto, que é onde me da a impresión que está a súa pistola. Ese pensamento faime sentir algo máis que medo. Ao mellor non querían asustarme, ao mellor querían liquidarme como xa fixeron co Tirita (xa non teño ningunha dúbida de que foron eles).

Abro a porta de fóra, a do portal, e vamos ata a miña casa. Vilar pídeme que abra a porta a modo, así que o intento, pero me tremen tanto as mans que tardo máis tempo do preciso. O inspector leva a man o seu lado dereito, saca unha pistola e fai que me aparte a un lado antes de entrar. Gaia vixía como una animal de porcelana dende a mesa da cociña mentres Vilar vai inspeccionando as habitacións, unha a unha. Non hai ninguén. O único que rompe a normalidade é un sobre pechado a un lado da porta, un sobre de papel de embalar cunha única lenda: Casimiro García.

Collo o sobre e racho un extremo para sacar a folla que está pregada dentro. É unha nota escrita a man, cun bolígrafo azul, e vai sen firmar. Cústame un pouco adiviñar a letra pero despois dun par de minutos son quen de lela. “Estou farto de que continúes a molestar. Isto non é cousa túa, como sigas dando a lata e sigas facendo preguntas ou acompañes a esa rapaza, terei que tomar unha determinación máis grave que darche uns lapotes. Quedas advertido.”

Vilar toma a nota, unha vez que eu rematei de lela. Pon cara de preocupación, leva unha man ao queixo e senta no sofá. A gata achégase a el, sobe e se deixa facer uns agarimos, nunha reacción que nunca vira antes. Pregúntolle se quere tomar algo, pero el move a cabeza negativamente. Eu sírvome un vaso de licor de melocotón e sento fronte a el, nunha banqueta da cociña.

-Estás metido nunha boa lea, fillo. Este tipo é testán, estou seguro diso, así que esta noite vou deixar unha patrulla polos arredores, pero maña non poderei ter a ninguén por aquí. Espero que teñas coidado, non vaias por aí facendo o meu traballo. Ata logo.

Vilar queda coa nota e marcha, como unha pantasma silenciosa. A gata ségueo ata a porta, nunha reacción que volve a sorprenderme, o inspector ten empatía con esta pequena besta. Estou un anaco sentado, sen saber que facer, ata que vexo a comida na bolsa e doume conta que todo isto non me quitou a fame. Quento o forno e meto dentro a pizza, esperando diante do vaso de licor, tentando non pensar en nada. A iso me axuda prender o televisor, no que unha familia compra e vende cousas nunha casa de empeños. Tres cuartos de hora máis tarde, vou para a cama, ben ceado.

Tardo en durmir, algo pouco sorprendente, pero acabo pasando a noite dun tirón. Cando esperto, lembro o soño que tiven, un algo disparatado e con pouco sentido, no que aparecen os personaxes que cruzan pola miña vida estes días, como se foran coches adiantándome nunha autopista. O que pasa é que os recordos dun soño van desaparecendo en canto acordas e, cando lavo a cara, só podo lembrar a cara do inspector Vilar, cun nariz vermello de pallaso, adiantando o coche de Eva. Por certo, onte díxome que tiña que dicirme algo, espero que non apareza de maña, non quero pensar no caso. Doume unha ducha e volvo a ver a raspadura de onte a noite, cando caín. Bótolle un pouco de iodo, aféitome e, para vestirme, elixo esta vez unha camisa de cadros vermellos e azuis e uns pantalóns vaqueiros. Cando estou a atar as zapatillas escoito o timbre.

Non hai ocasión para a sorpresa, é Eva que sorrí diante da miña porta, cunha cara que non ten nada que ver coa que tiña cando a deixei na tarde de onte. Dime que me invita a almorzar nun bar, que quere compartir unhas cousas comigo. Non me fai ningunha graza, pero non podo resistirme a pasar outro anaco con ela como se me estivera... como se me estivera namorando dunha descoñecida que soamente me pode traer problemas.

Acabamos no bar de onte, co seu dono de bigote mirándome de novo coma se fora un delincuente. Eva non deixa de decatarse así que pregunta. Eu, mentres pido un café con leite, unhas torradas e un zume de laranxa, vou contándolle todo o sucedeu despois de que me deixara. Os matóns, a chegada de Vilar e a nota. Volve a mostrarme toda a variedade do seu repertorio de xestos da cara, esta rapaza podería ser actriz. Cando remato, indícame que saiamos, que quere fumar un cigarro. Cando estamos na rúa, prende o pito que fixo dentro e dime:

-Teño que dicirche algo, non fun sincera contigo.

-Realmente non son a cuñada de Afonso, fun a súa moza, ben, deixei de selo antes de que morrera. Non cho dixen cando nos coñecemos por que... non sei por que non cho dixen, imaxino que non quería que pensaras que estaba moi implicada, pero despois do de onte...

Cando finaliza recorre outra vez a un dos seus rostros, un de vergoña. A verdade e que me da igual que fora a súa cuñada ou a súa exmoza. Pregúntolle que quere sacar en limpo de todo isto, por que o fai. Ela me explica que cando soubo do suicidio chamou a nai de Afonso. Esta non estaba nada convencida da súa morte, que cando romperan Pepe (a nai chamáballe así) pasárao mal, pero que agora estaba ben, tiña proxectos novos e parecía feliz. Díxolle que a nota non era propia del, que tiña un poema, un de Borges, “O suicida”.

-Non puiden ler a nota, pero busquei o poema en internet. Non foi complicado e quedeime co último verso “Lego la nada a nadie”. É moi raro, unha das súas obsesións como artista era, precisamente, a de ser lembrado, facer algo de mérito antes de morrer. O forense foi concluínte co tema do suicidio, non atopou nada que o fixera sospeitar doutra cousa, pero cando o Tirita morreu...

Claro, cando o Tirita morreu, o suicidio deixou de ser unha certeza para transformarse nunha hipótese pouco atractiva. Aforcar a unha persoa non é unha tarefa complicada se se conta cun par de sicarios fortes. Atas as mans da vítima, deixas o lazo no seu pescozo, fas que suba a un tallo e soamente tes que dar unha patada. A vítima cae, tarda un anaco en morrer e despois cortas as ligaduras das súas mans e liscas. Esta vez incluso se esmeraron en preparar unha nota de suicidio.

Pero que ten que ver o pen drive con todo isto? Só hai unhas fotos e uns planos de edificios vellos. É verdade que vin saír dun deles o señor Couto, pero non sei que pode haber dentro, que segredos gardan. Decido falar as claras e dicirlle o do pincho.

-Eu tampouco fun de todo sincero. Hai unha cousa que atopei cando morreu o Tirita, un pen drive que ten agora a policía. Pero teño unha copia na casa.

Eva marcha do meu carón sen dicir nada, achégase a mesa, colle o seu bolso, o seu tabaco, fala un anaco co dono, paga e volve saír. Eu non me movín e non entendo nada. Pasa ao meu carón e da a volta para dicirme “vamos ou que?”. Imaxino que está ansiosa por saber que había no pen, así que vamos ata a miña casa. Case non son capaz de seguirlle o ritmo por que a ferida do xeonllo dóeme, xa que a cotra vai abrindo a medida que camiño. É un lugar molesto para ter un corte. Cando chegamos a casa a micha volve a bufar, esta vez xa dunha forma ben fera. Saca as unllas e disponse a baterse coa rival que lle arrebatou ao seu dono. Cólloa con mimo e vólvoa a pechar na habitación, onde queda bufando como a gata tola que é. Eu vou acendendo o portátil e miro de esguello a Eva, que comeza a liar outro cigarro. Cando me volvo a dar a volta xa prendeu o pito, coma se fose cousa de bruxería. Dígolle que non se espere algo especial, que son só uns planos de edificios e unhas fotos, que non indican nada. Ela aspira o fume e non responde, coa mirada fixa na pantalla que acaba de indicar que podemos comezar a fozar nas entrañas do meu ordenador, unha máquina que coñeceu tempos mellores. Abro a carpeta que pon Tirita e deixo que sente na cadeira, para que poida ver por si mesma que non hai nada ao que aferrarse. Ela vai pinchando co rato as fotos e os planos, mentres morde o beizo inferior cos seus dentes. E di:

-É se hai algo agochado nas fotos?

-Como que algo agochado nas fotos? A que te refires?

-Algunhas fotos poden conter información escondida dentro, creo que o nome é esteganografía dixital. Imaxino que pode ser unha posibilidade e teño un colega que sabe un pouco destas cousas, de feito era amigo de Afonso, así que é posible que poida desentrañar todo isto. Podo copiar os arquivos no pincho?

Doulle permiso, por suposto, é unha das poucas pistas que temos. Eva saca un pen drive con forma de can e garda a información. Recolle as súas cousas, pon a chaqueta, acércase a min e me deixa un pequeno bico nos beizos, fugaz, lixeiro... Di adeus e desaparece.

Quedo pasmado no medio da habitación, tentando atopar un sentido ao seu bico. O máis probable é que se trate só dunha despedida, hai algunhas rapazas que se despiden así dos seus fillos, dos seus pais, pode ser que non sexa nada. Pero pode ser que si, que con este bico queira dicirme algo. Merda, se xa estaba confundido con todo isto, ten que chegar unha moza para deixarme aínda máis aparvado do que xa son. Así é imposible concentrarse.

A gata está a rabuñar a porta da habitación para que a deixe saír, sabe que a intrusa marchou, pero espero que non se dera conta de que me bicou, por que a próxima vez que a vexa é capaz de saltar enriba da súa cara e tentar sacarlle os ollos. Vou a abrirlle e sae como unha señora enfadada, co rabo ben levantado e mirándome con aire de desprezo, como dicindo “metes a calquera na casa”.

Sento diante do portátil buscando un novo artigo que me manteña ocupado, sen pensar. Pero a páxina web non require os meus servizos. Así que penso o que podo buscar. Ao principio tento non pensar no caso pero ao cabo dun anaco lembro o cabrón que foi Anxo Dafonte onte. Como meteu o dedo na ferida, falando da corda da persiana, da nota de suicidio, como sabendo que Eva tiña algo máis que ver co fotógrafo morto. Por iso me poño a buscar información sobre el, a ver se está metido na lea. Comezo coa páxina web da imprenta que, se non lembro mal, ten un nome en inglés que non significa demasiado, Graphics D.F. e imaxino que a D.F. non significa distrito federal senón Dafonte. Fan todo tipo de traballos publicitarios, dende carteis e folletos ata revistas. Tamén se dedican aos libros e aos cómics, especialistas en todo, debería ser o seu lema. Pasa algo de tempo ata que atopo o nome completo do propietario e xerente, Anxo Dafonte Ulla.

Fago unha busca do nome completo, entre comiñas, e comezan a aparecer cousas sobre el. Parece que aparte da gráfica ten outras empresas, un concesionario de coches, a inmobiliaria D.F., unha participación importante nun complexo termal e algunha pequena cousa máis. A crise non lle está a afectar por que non atopo noticias de EREs nin de quebras. Pasou unha hora dende que comecei con esta busca e o que se di atopar, non atopei nada. Así que vou a cociña a facer un pouco de pasta, con tomate e atún, espaguetes á porca miseria, que diría un colega.

Poño unha pota con auga a ferver e déixome ir, pensando no bico outra vez, o cheiro a tabaco, os ollos pechados, o pelo tapándolle un pouco o rostro... Ai. Que cabrón querería facerlle mal? E vexo a imaxe do maldito señor Couto, co seu gabán tres cuartos saíndo do edificio abandonado. Claro! Vou correndo ata a portátil, e fago unha busca da rúa. Escollo un programa que permite ver a cidade en 3d e vou recorrendo a rúa como se fose un videoxogo algo lento ata que vexo a fachada do edificio cun cartel, que sei quen puido imprimir. Só pon D.F. Inmobiliaria.

Mira ti! Algo que vincula directamente ao señor Couto co señor Dafonte. Antes de que poida asumir algunha teoría disparatada oio como a auga ferve a cachón, así que boto un chorro de aceite e os espaguetes. E que poden ter que ver estes dous? Un empresario e un home do mundo criminal da cidade ao que vin saír dun dos edificios da inmobiliaria do outro. Pouco hai que sacar, salvo que a relación ten visos de existir. Din nas series de policías que non existen as casualidades e, por unha vez, pode ser que teñan razón.

Cando probo os espaguetes están sen sal, como non podía ser doutra forma. Son un cociñeiro pésimo, incapaz incluso de lembrar que hai que botar sal ás comidas, consumo demasiados produtos precociñados. Déixome de lerias e bótolles medio bote de tomate fritido e unha lata de atún para acabar comendo diante do televisor, outra vez coas noticias, coas mesmas noticias de corrupción, crise e empresas afundidas. Acabo por apagar o televisor e deixo o prato no mesado da cociña, onde vai esperar a súa quenda para ser lavado, algo que ocorrerá nalgún momento, non agora, por que a sesta vai gañando a batalla.

Esperto ás catro tras un soño revolto e de carácter sexual, que tivo coma protagonista a unha mistura entre a caixeira do súper e Eva. Misterios da mente humana, dígome ao despertar, mentres vou esquecendo tódolos detalles. Retorno ao portátil onde me agarda un pouco máis de busca. Esta vez o intento co señor Couto, pero parece un pouco ridículo intentar atopar algo unicamente cun apelido. Só saen persoeiros de distintos ámbitos pero ningún cun currículo criminal, polo menos en aparencia. Soamente faltaría que isto mesmo non o tivese feito o inspector Vilar (ou, máis seguramente, algún dos seus subordinados). E se buscase aos matóns? Non, aquí nin sequera teño un nome, só a imaxe dentro da miña cabeza. O de sempre, unha calexa sen saída.

De súpeto soa a musiquiña do teléfono móbil, miro a pantalla para ver que o número non está na axenda. Descolgo co medo de se alguén preguntara “Casimiro García?”.

-Casimiro, son Eva. Estiven a falar co meu amigo informático e non está por aquí, ten un congreso nas Maldivas. Mandeille as fotos e cando saiba algo chamará. Ti atopaches algo?

-Si, pero como é que tes o meu número?Son xornalista, lembras? Só tiven que buscar un pouco na rede e ao final sempre atopas algo.

Explícolle que o edificio case en ruínas do que saíu o suposto señor Couto é propiedade de Anxo Dafonte. Ela queda abraiada (sinto non poder ver a expresión da súa cara) e dime que investigará un pouco. Colga e eu quedo como estaba, atordado e sen saber que facer.

Sento no sofá, parece que o que resta de día vai ser tranquilo. A gata achégase a por uns agarimos que non tardo en darlle. Prendo o televisor e volvo a quedar teso, indiferente aos distintos programas que vou cambiando, deixando que o meu hipotético cerebro reptiliano escolla a canle máis apropiada para deixarme levar. O tedio vaise apoderando pouco a pouco de min e non podo facer nada para defenderme. Non me apetece pensar no caso e iso tampouco son quen de logralo. Decido saír a rúa, a ver se me despexo. Collo unha chaqueta, poño unhas zapatillas de deporte e xa teño o meu uniforme habitual. Non sei, inconscientemente quero que suceda algo cando atravese o albor da porta, por moito que saiba que o máis probable é que se trate de algo non moi bo, coma un disparo ou unha navallada. Parece que esta é a calma que precede a unha tormenta, unha que semella estar a piques de chegar.

O sol aínda non caeu e as nubes que hai non parecen ser as que vaian traer a tormenta. Vou ao meu aire, sen ter un destino prefixado. As rúas comezan a baleirarse de nais e meniños e comezan a xurdir, entre as sombras, os habitantes máis nocturnos da cidade, algúns sacando provisións (en forma de viño de cartón) dos supermercados. Pode que sexa fin de semana, pero non o teño nada claro, hai varios días que perdín a conta. Creo que pode ser venres, pero pasaron tantas cousas que teño a impresión de que case pasou un mes dende que recollín ao Tirita. Sen me dar conta estou achegándome ao centro, como se quixera repetir os lapotes xa levados.

Lembro onde están os edificios e, como se fora parvo, vou cara eles, atraido polos cantos de serea do perigo. Cando chego ao primeiro, podo ver unhas bandas plásticas da policía nacional no portal. Parece que Vilar adiantouse e xa veu a investigar a única pista que ten sobre o seu Moriarty particular. Non debeu atopar nada, imaxino que me tería dito algo, máis que nada para tranquilizarme. Así que desfago o camiño e volvo cara ó meu fogar.

Atraveso os parques cheos de adolescentes con botellas de plástico cargadas dunha mistura de alcol barato e refrescos varios. Está é a forma máis barata de saír pola noite, mamándose a gusto gastando o billete de dez euros que che deron os teus pais, compartindo gastos cos teus amigos para poder acabar pedindo unhas cervexas no último garito que peche. A única pega é que polo menos a metade non teñen ningunha consideración e deixan o parque como o cortello do que saíron, como se recoller borracho os desperdicios nocturnos fora unha das probas mitolóxicas de Hércules. En fin, eu tamén fixen cousas das que non me sinto moi orgulloso.

Estou a poucos metros da miña casa cando vexo un coche negro mentres estou a cruzar un paso de cebra. Non reparo moito nel, ata que oio un grito que proven do seu lado. Cando miro vexo como o coche acaba de tirar a un ciclista e diríxese cara a min a unha velocidade axeitada como para que decore con escaso gusto o pavimento da cidade. Apártome como podo e caio sobre unha señora de mediana idade que pasea un cadelo ben feo. Todo parece suceder a cámara lenta, vexo (mentres vou esmagando á señora do cadelo) a cara de anoxo do copiloto, que parece indicar ao condutor que errou no seu intento de atropelo. A señora, o cadelo, a correa e máis eu vémonos atrapados no chan, cando o coche negro detense diante. Durante un momento parece que vai dar marcha atrás, un momento que semella eterno. O can segue a ladrar, a señora non da feito e eu consigo poñerme de xeonllos (sentindo nese instante como a cotra da ferida escacha). Este intre eterno serve para que memorice a matrícula do automóbil, que remata arrincando e saíndo da escena pola seguinte curva. O cadelo, demasiado excitado, acaba por trabar a miña man esquerda. Outra vez estou a sangrar.

Tardamos (o cadelo, a señora e máis eu) un anaco en volver a normalidade. Achéganse algúns veciños a interesarse pola nosa saúde. A señora pídeme perdón pola trabada do can e eu descúlpome por ter caido enriba dela. Tras uns minutos chega unha patrulla da garda urbana, que fai un atestado de todo, incluíndo o número de matrícula do coche, que moito me temo terá unha denuncia de roubo. Dígolles aos municipais que isto pode estar relacionado cun caso que leva o inspector Vilar. Din que lle farán chegar o informe. Vou para casa pensado que esquivei o primeiro raio da tormenta, unha tormenta que acabou por estoupar.

Consigo chegar a miña casa. A gata está nerviosa con todo o barullo que houbo na rúa, a ambulancia para levar ao ciclista (que parece que non ten lesións de importancia), os coches da policía e as bucinas dos condutores atoados. Vou ao baño e escancio o bote de iodo polas feridas do meu corpo, a trabada do can e máis a rabuñadura do xeonllo. Non estou a ter o mellor día.

Non teño claro se debería chamar ao inspector e contarlle o que acaba de suceder, despois de que me advertira sobre a miña integridade física. Non fai falla, o móbil soa con forza dende o peto do pantalón.

-Estás ben? Chamáronme dende a comisaría dicindo que tentaron atropelarte. Polo que parece, non o conseguiron.

-Estiveron preto, aínda me tremen as mans. Non pode darme un pouco de protección?

-A partir de agora deixarei unha patrulla na zona, de todas formas eu non sairía da casa estes días, non é seguro. Se tes algún problema chama a este número. Adeus.

Quedo un pouco máis tranquilo despois da chamada do inspector. Non creo que vaian a tentar asasinarme esta noite, pero agora o perigo non é ter uns ósos crebados, se non quedar no sitio e ter que ocupar o lugar no nicho que a miña nai me ten reservado. Non é unha visión demasiado alegre, todo o contrario. E penso, con rabia, que aínda non fixen nada da miña vida, lembrando o último verso do poema de Borges que alguén utilizou para que Afonso se despedise, “Lego la nada a nadie”. Iso é o que parece que vou facer, deixar nada a ninguén, tan só encher o oco do ataúde e publicar algunha historia en internet, composta por artigos cortados e pegados doutras páxinas. Mentres estou con estas dúbidas de carácter máis filosófico que outra cousa, chaman ao timbre. Non sei que pode ser, ata que miro a través do burato da porta e vexo a cara de Eva, na escuridade do corredor.

Invítoa a pasar e dime que a chamou Vilar para saber se se atopaba ben. Contoulle o que me sucedera. Pregúntame o que pasou e eu doulle todos os detalles, dende o atropelo do ciclista ata a trabada do can. A gata pronto comeza a bufar, así que esta vez a meto na caixa que utilizo para transportala, a ver se aprende un pouco de urbanidade. Saco a botella de licor de melocotón e poño dous vasos. Non deixo de pensar no bico da última despedida que tivemos, e as feridas doen menos e o estómago comeza a contraerse presa do pánico.

Ela mira cara á botella de licor e me pregunta se non teño outra cousa, algo máis adulto. Eu respóndolle que teño corazón de adolescente e que se non quere teño a billa da auga ou café. Escacha coa risa e serve os dous vasos cunha xenerosa ración do licor, mentres eu me achego ao portátil e busco algo de música, algo lixeiro e, por que non, insinuante. Decídome por algo brasileiro e sae Marisa Monte, que nos vai deixando aletargados, pouco a pouco, mentres os vasos se baleiran a boa velocidade.

Eva prende un pito e despois pregúntame se teño candeas. Non podo evitar rirme, soamente teño dúas candeas negras que me regalou un colega. Quería desexarme mala sorte no último aniversario que celebrei no piso, rodeado dos amigos que marcharon e semella que o seu feitizo tivo efecto. Saco as candeas dun caixón e ela acéndeas co seu chisqueiro. Un intre despois cólleme as mans e sácame a bailar. Eu vou deixándome levar, sentindo as súas mans nas miñas costas, mentres as nosas caras van achegándose pouco a pouco. Non tardamos en bicarnos, e eu non podo evitar pensar en que me atopo no centro do furacán, sabendo que todo ao noso arredor está a derrubarse.

Non son quen de saber que é o que lle atrae de min. A miña falta de beleza, a frecuencia dos meus desmaios, a miña verborrea atropelada, a saber. Quizais ve algo, algo que os outros non son capaces de albiscar, como se estivera agochado no meu interior. Impórtame ben pouco, penso mentres a luz dos cirios ilumina o nosos corpos.

Durante un bo anaco deixo de pensar, adícome soamente a sentir, así que cando rematamos, non sei moi ben o que ocorreu. Ela pon unha das miñas camisas de cadros e prende un cigarro, mentres as candeas proxectan a súa sombra sobre a parede baleira. Quedo mirando para ela, seguramente con cara de paifoco. Sorrí, da unha calada ao pito, e volve ao sofá para quedar abrazada a min, calada, sen saber que dicir ou, ao mellor, sen querer dicir nada.

Pouco a pouco parece que vou espertando do cadro patolóxico de idiotez, e pregúntolle que imos facer, pero ela non ten ganas de contestar e recibo un bico que sela o meu silencio. Pouco a pouco vamos quedando durmidos

Esperto polos miañados da gata, que segue pechada na súa caixa. Boto algo de comida no seu prato e libéroa. Eva segue durmida, facendo uns sons bastante graciosos. Vou a cociña e preparo o café, mentres a luz da maña vai penetrando pola ventá do salón. Esperta cando a cafeteira asubía, da os bos días e pregunta onde pode coller unha toalla. Soluciono o seu problema recollendo unha do triqui-triqui que hai no patio de luces e agardo a que acabe de ducharse para almorzar. Non estou moi cómodo, quizais o cheiro do tabaco, a gata histérica mirando dende o alto do armario, unha muller duchándose no meu cuarto de baño, a saber... almorzamos mentres falamos do caso, das achegas do seu amigo informático, que lle mandou un mail que está a ler no móbil. Di que cree que hai algo, os arquivos teñen un tamaño maior do esperado, máis ou menos o dobre, pero aínda non atopou a forma de sacar a luz o que esconde. Dos planos dos edificios non saca nada en claro, aínda que seguirá investigando.

Rematamos o almorzo (non é que houbera moito, a miña despensa é moi triste) e ambos volvemos quedar calados, non queremos falar moito do de onte a noite. Finalmente, farto do silencio, pregúntolle que ten pensado facer hoxe. Respóndeme que quedar aquí, se non me importa. Doulle un bico, a traizón, e responde con outra das súas caras, cun aceno de tenrura que me deixa indefenso. Darémoslle unhas voltas ao caso, a ver se somos quen de atopar algo.

Pasamos a maña diante do ordenador, buscando cousas. Ningún quere saír a rúa despois do meu intento de atropelo, así que a mellor solución é quedar diante do portátil, comparando informacións, das que, como non, non sacamos nada. Cando chega a hora da comida, marco no teléfono o número do kebab do barrio con servizo a domicilio, non hai nada que me guste máis. Trala comida estamos tan fartos de non atopar nada que quedamos vendo unha película, que non acabamos por que, tras tantos meses sen... de seca, o meu corpo quere un pouco máis.

Unha hora máis tarde o teléfono de Eva emite un ruído. Cando o vai revisar di que é un mail do seu amigo informático, que atopou algo. Parece que comparou un plano dun dos edificios que estaban no pen con outro plano que atopou en internet do mesmo edificio. Pois resulta que os planos non son iguais, que o que temos nos agocha varios cuartos no soto, que non aparecen no de internet. Quedámonos mirando o un para o outro, sen saber moi ben que facer, ata que ela toma a iniciativa.

-Temos que saber que se esconde neses cuartos.

A idea paréceme peregrina. Eu creo que o mellor é chamar ao inspector e que o asunto o resolva a policía. Pero Eva non está convencida, comeza a dicir que é sábado, que Vilar non se meterá no edificio ata o luns, que nese tempo poden pasar moitas cousas e que, se atopamos algo, sempre o podemos chamar. Non estou nada convencido, non sei, quizais a posibilidade real de morrer faga que teña máis reparos á hora de entrar, sen permiso, en edificios abandonados.

Ela comeza a vestirse mentres vamos falando, eu continuo en zapatillas sen inmutarme. Non vou a dar o meu brazo a torcer sen pelexar un pouco. Volvo a recorrer a chamar á policía, é o máis seguro, eles poden atopar pegadas, rastros de sangue, adn, que sei eu, nos non vamos a atopar nada que eles non atopen. E é aquí cando ela abre os planos no portátil e dime que nos xa atopamos algo que a policía non encontrou, sinalándoos co seu dedo índice. Teño que confesar que ten razón, pero que non é motivo para non chamalos, que ata agora o inspector estivo a apoiarnos. Non acabamos de poñernos de acordo, ela xa está vestida e eu sigo en zapatillas, dúas posicións irreconciliables. Así que fago unha proposta de consenso. Ir, si, pero de noite, cando se faga máis complicado que nos sigan sen que nos demos conta e, unha vez alí, mandarlle unha mensaxe ao inspector, antes incluso de non atopar nada. Eva sorrí e quita a chaqueta.

Pasamos o resto da tarde planeando como saír. Temos claro que é posible que haxa alguén vixiándonos, así que deberíamos marchar por separado e xuntarnos máis adiante. Eu podo coller un taxi e ela o seu coche, deixalo aparcado no centro e quedar nun punto de reunión. A partir de aí sería cuestión de achegarnos ao edificio e conseguir entrar. Iso vai a ser máis complicado, pero xa veremos.

Ás once e media da noite estamos listos, eu levo unha gorra e unhas gafas sen cristal que tiña na casa. Eva leva un chapeu negro e unha bufanda que lle tapa parte da cara. Sae ela primeiro e eu chamo o taxi. Quedamos en media hora nun bar do centro que se adica, fundamentalmente, a dar bocadillos de luras e empanadillas de carne. Por outra parte adoita estar ata os topes, así será máis sinxelo agocharnos. O taxi chega en dous minutos e eu xa estou na porta. Mirei ao meu arredor e non fun quen de descubrir a ninguén sospeitoso, e iso que estou a coller unha manía persecutoria ben pronunciada. Dígolle ao taxista que me leve ata o centro.

Chego sen novidade ao bar dos bocadillos, que está cheo. Eva non apareceu aínda, así que entro e sento na única mesa libre, unha preto do baño dende onde non podo ver a rúa. Un camareiro de camisa branca non tarda en chegar e pido un bocata de luras e unha cervexa.

Levo agardando quince minutos por Eva, estou a punto de rematar o bocadillo pero case non probei a cervexa. Pouco a pouco vou poñéndome nervioso, aínda máis do que xa estaba. As dúbidas van dun lado a outro na miña cabeza. E se a colleron? E se tivo un accidente? E se pensou que non era un bo plan? E se foi ela pola súa conta? E se non pensou nos riscos?

Pasaron outros vinte minutos e xa rematei a cervexa. Eva segue sen aparecer, o seu teléfono está apagado ou non ten cobertura. As preguntas e as dúbidas seguen a ser as mesmas, acompañadas agora de remordementos por ser tan frouxo. Se chamaramos a Vilar xa vería el o que facer co tema dos planos. Pero non, tiven que facerlle caso, deixar que gañara a partida, merda. E agora estou aquí, lamentándome por unha perda que non sei se é real. Onde está Eva?

Estou a nada de chamar a Vilar, cando Eva aparece pola porta, mostrando outra das facetas da súa cara en forma de xesto de alivio. Senta a miña beira e pide unha empanadilla e unha auga. Chíscame un ollo e dime o motivo polo que chegou tarde, un accidente no túnel do porto, que a tivo atoada media hora. Despois vin as túas chamadas perdidas, non te tiñas que poñer nervioso, di cun sorriso burlón. Suspiro, acougado, e deixo que comece coa empanadilla quentiña que lle acaban de servir.

Pagamos as consumicións e marchamos do bar, intercambiando a gorra co chapeu e a bufanda coas gafas sen cristal. Parecemos un pouco idiotas, por que non vai tempo de estar moi abrigados, pero non chamamos moito a atención. Semellamos outra parella máis no movemento do sábado noite, xente que enche os bares, que sae do cine ou que chega tarde a un concerto. Poñémonos a camiñar, o inmoble está preto, só temos que subir unha costa e estaremos alí.

A rúa está deserta, fica algo apartada das zonas de marcha e de calquera restaurante. A porta está pechada (aínda mantén a cinta policial) e as ventás están tapiadas con ladrillos. Dígolle a Eva que xa está, que volvamos para casa, que como imos a entrar. A resposta dela é sacar do seu bolso unha panca pequena, seguramente incluída no equipamento do seu coche. Ofrécema e cólloa, claro, aínda que non sei moi ben que facer con ela. Finalmente meto o extremo nun dos ocos da madeira e empurro, con toda a forza que teño, que non é moita. Acabo por escachar unha das marxes grazas a que Eva tamén fixo un esforzo. Meto a man e agarro o tirador da pechadura, que fai que a porta se abra, deixando ver un espacio escuro no que non entraría nin morto.

Eva leva unha lanterna (seguramente sacada do mesmo sitio que a panca) e, case contra a miña vontade, entramos no edificio. É entón cando decido mandarlle unha mensaxe a Vilar, vía sms. Ela mira para min, sorprendida. Di que estamos a entrar ilegalmente nunha casa, como imos chamar a policía confesando un delito? Estás parvo? Pecho a porta e quedo calado, un pouco avergoñado. Aínda que sei que ese era o plan. A quen vamos avisar se nos pasa algo? Quen vai saber que andamos aquí? Di que xa pensou niso, que non me preocupe, que está todo baixo control.

Máis calmo (aínda que non me dixo cal é o seu plan) miro ao meu arredor, seguindo a luz da lanterna. Hai unhas escaleiras de madeira, practicamente podres, que soben ao primeiro andar e un corredor, cos contadores da luz a un lado. Ao fondo albíscase unha porta. Dirixímonos aí, xa que supoñemos que é a baixada ao soto. A porta está aberta e detrás hai outras escaleiras, esta vez de pedra, que baixan.

Os chanzos son estreitos e húmidos, é fácil caer se non utilizas a varanda que está pegada á parede. Non hai un interruptor da luz, así que seguimos a guiarnos coa lanterna. As escaleiras acaban nunha habitación pequena, na que se amontoan un montón de ferros oxidados, bicicletas antigas sen rodas, mobles vellos e varias alfombras enroladas. Eva téndeme o foco, saca o seu móbil para ver o plano do edificio e dime que os cuartos que buscamos están na parede sen portas que temos en fronte. Achegámonos a parede e comezamos a tocala, sen saber moi ben o que estamos a facer. Dou uns golpes e si, soa a oco, pero non atopamos ningunha forma de entrar.

Vamos apalpando a superficie, coma se estiveramos a buscar un mecanismo secreto que abra a parede. Ao fondo do meu lado, toco un tirador metálico, que está fixo no muro. Tiro del e digo, “Ábrete, Sésamo”.

A parede é unha porta corredía de pladur que agocha unha estancia. Cústanos bastante traballo desatascala, pero tras un par de tiróns ao unísono, somos quen de abrila. A un lado atopo un interruptor da luz e prémoo. Unha lámpada amarelenta ilumina a estancia e podemos ver un montón de caixas de cartón, algunhas manchadas de vermello, amontoadas por todo o cuarto. Eva mira cara min e abre unha das que ten máis preto. De dentro saca un ladrillo de cor marrón recuberto cunha lámina de plástico, non teño que ser moi espelido para saber que é haxix. Eu, pola miña banda, abro outra que contén pistolas, unhas dez. Acabamos de atopar un almacén dunha organización mafiosa, xenial, o suor cae a pingas pola miña fronte e Eva ten os ollos tan abertos que é posible que saian das súas cuncas.

A un lado do cuarto chámame a atención a presenza dun trípode para cámaras e un par de focos. Non entendo moi ben o que fai aquí todo isto, pero nada me estraña xa. Facemos un pequeno reconto tras abrir unhas cantas caixas máis. Aquí debe de haber unhas dúas toneladas de haxix, uns cantos quilos de coca, unha caixa doutro po (que creo que pode ser mdma) e catro caixas con distintas armas e munición. Dígolle a Eva que temos que saír e avisar a Vilar. Pouco caso me fai mentres vai sacando fotos ás caixas e o seu contido, di que é para ter algo que ensinar a Vilar, para que nos tome en serio. Eu penso que tamén pode ter que ver con que sexa xornalista e queira facer despegar o seu blog, así que vou meténdolle presa.

Levamos aquí dez minutos e eu estou tan nervioso que as mans volven a tremerme coma se acabara de usar un martelo hidráulico. Tras insistir, consigo que apague a luz e vamos saíndo coa compañía da lanterna, pero non somos quen de atravesar o albor da porta das escaleiras. O foco ilumina a cara dun home maior, cun gabán tres cuartos e unha pistola na man. Fai que retrocedamos.

-Serías tan amable de prender a luz? Grazas.

Volvemos cara atrás seguindo os nosos pasos e volvo premer o interruptor. Diante temos ao mesmísimo señor Couto, que baixa os chanzos seguido dos dous matóns. Gustaríame saber como souberon que estamos aquí. Un dos rapados colle un par de cadeiras vellas de entre o monte de ferralla mentres o outro saca un par de bridas plásticas do peto. O señor Couto permanece en silencio cando os seus rapaces obrígannos a sentar nas cadeiras coas mans nas costas, ben suxeitas polas bridas. Agora podo fixarme nos seus ollos grises, que parecen feitos ex professo para lle dar ao seu rostro un toque de inquietante frialdade.

Un dos tipos colle os nosos móbiles e se encarga de escachalos contra a chan. Nos permanecemos en silencio, quizais agardando que nos dean algunha explicación ou que comecen a desmembrarnos. Os matóns sentan nos chanzos das escaleiras e o señor Couto volve a abrir a boca.

-A ver, home, que che dixeron os meus rapaces? Que deixaras as cousas como estaban, que non merecía a pena meterse nestas leas. Pero ti... ti decidiches que había que tocar os collóns. Claro, preguntar por aquí, por alá, ir pinchando. E, ao final, aquí estás, atrapado como un polbo nunha nasa.

Pensabas que poderías entrar aquí disfrazado cun chapeu? Por favor, hai que ser pailán. Non te das conta que somos profesionais? Ti e esa rapaza que cree ser xornalista sodes uns aficionados. O único que me fode e que vaiades morrer por que o puto fotógrafo se suicidou. Si, meniña, ao rapaz non lle axudamos a aforcarse, foi quen, el so, de atarse a corda da persiana ao pescozo.

Os ollos de Eva énchense de bágoas, pero non lle da a Couto a satisfacción de contestar. O que non entendo e por que, se Xosé Afonso se suicidou, o Tirita levaba o pen, que é seguramente a causa da súa morte (aparte da coitelada, claro). O señor Couto segue falando:

-Vas chorar? Pobriña, pensabas que descubrirías quen matou ao teu exmozo, claro. Pois a boa noticia é que xa o sabes, foi el mesmo. O porqué non o teño tan claro, aínda que imaxino que non puido aceptar que chegara a participar nos “proxectos”. Dáme a impresión de que non tiña fígado para o sangue e iso pode causar remordementos.-Sorrí.-Imaxino que agora quereredes saber que vai ser de vos. É unha pregunta interesante, ata eu teño dúbidas, deixádeme pensar un intre.

Os dous matóns escachan coa risa, parece que ocorreu algo divertido e eu non me din conta. Un dos mozos saca unha capucha do peto, unha desas que só deixan ver os ollos. O outro coloca unha cámara, que estaba gardada nunha das caixas, no trípode e comeza a intentar encadrar, pero non semella ter moita fortuna. O señor Couto mira os preparativos, cunha man no queixo e a outra no peto do gabán, coma se de verdade non soubera o que vai ocorrer aquí. Mentres, o mozo da capucha recolle un ferro do montón de ferralla e, da caixa da que sacaron a cámara, colle unhas tenazas e un coitelo de grandes dimensións, un deses de carniceiro, que dan tan mala espiña. Parece que o tema do “proxecto” somos nos.

-Ben, esta é a primeira vez que o vamos a facer con dous, vamos a ganar un montón de pasta con isto. Non vos preocupedes, podedes gritar o que queirades.- Di o cabrón.

Mira, non nos coñecemos moito, pero creo que podíamos falar un anaco sobre isto, antes de que cometades unha barbaridade irreparable.- Digo, pouco convencido.- Non vos chega con vender droga e armas que tamén tedes que facer isto?

-Hai que diversificar os negocios e de todo isto soamente quedamos cunha parte. Nos facemos o que nos mandan, nada máis. Levamos unha porcentaxe e facemos o traballo sucio, limpamos a merda que deixan outros e non, non temos escrúpulos. Non son tan importantes, ao fin e o cabo.

-Así que aquí temos ao señor Lobo dos Baixos Fondos.- Non podo seguir, por que Couto comeza a rir.

-Como me gusta iso do señor Lobo dos Baixos Fondos. Ou o lobo do fondo do baixo, que máis ten, vas morrer igual.

O que leva a capucha, pona por riba da cabeza e esgrime o coitelo. Eu non me podo crer o que está a punto de pasar, é como un pesadelo sen sentido. Un home maior que fai chistes de mal gusto, un operador de cámara sen sentimentos e un encapuchado con ganas de cortar as miñas venas, como fixeron co Tirita. Noto como se acende unha luz da cámara, unha luz verde. É o sinal de que comeza a gravación. O tipo achégase a nos pouco a pouco, e move o coitelo sinalándonos a min e a Eva alternativamente, como se fora un xogo de nenos para elixir ao capitán dun equipo nos recreos. Finalmente o coitelo remata por sinalarme a min. A única cousa que me alegra un pouco é que comigo van ter pouca diversión, son moito de desmaiarme ao ver o meu propio sangue. O encapuchado remángase e pídeme que diga algo a cámara. Non lle fago moito caso, non me apetece insúltalo, nin gritar. Parece que adoptei unha máscara de tipo duro que fai que as mans deixen de botar ese suor feito, a medias, de medo e noxo. O cabrón agarda pola un resposta que non chega, así que, repentinamente, crava o coitelo na miña perna esquerda. E grito, grito como soamente o fan os homes que saben que van morrer.

O xeito co que se fan as cousas, escoller o momento preciso, o grao de meticulosidade e outros factores como a velocidade ou o interese determinan como van saír as accións que levas a cabo. Por exemplo, o malnacido que acaba de meterme o coitelo pola perna sabe o que fai, non estragou ningunha arteria importante, pero consegue que o sangue saía a chorro, como unha billa aberta. Aparte de causar unha dor que maldita sexa a puta que o pariu. Estou a gritar tanto que a máscara de tipo duro caeu ao chan e atópase feita pedazos. Estou berrando tanto que o señor Couto tapou os oídos, conservando un sorriso na súa face impenetrable, coma se fora Marlon Brando. Estou a sufrir tanto que Eva desfíxose en bágoas.

O encapuchado colle o ferro oxidado e, nun arranque de crueldade, golpea con forza a ferida que acaba de facer co coitelo. Volvo gritar e non deixo escoitar a voz que berra dende o alto da escaleira, unha voz que, aínda así, me resulta coñecida, rascada e grave, de fumador de puros. O inspector Vilar sostén unha pistola na súa man dereita e baixa agarrado á varanda coa esquerda, seguido de catro policías uniformados, todos coas súas armas na man. O señor Couto retrocede ata a nosa posición, sen darlles as costas, mentres que o matón encapuchado deixa o coitelo preto do meu pescozo. O operador de cámara cruza os brazos trala súa caluga e ponse de xeonllos, como se non fora a primeira vez que o van deter.

-Creo que nos coñecemos, non?- Vilar pregunta directamente a Couto, que non cambia a cara, por moito que a arma do inspector apunte directamente cara el.

-Si, pode ser que teña intentado determe antes, pero que eu saiba aínda non o logrou.

-Eu creo que iso pode solucionarse hoxe, señor Couto. Deben deixar as súas armas e poñerse na mesma posición que ese de aí, que parece o máis listo dos tres.

O señor Couto parece máis maior, dubida. O encapuchado segue co coitelo no meu pescozo e parece que vai facer o que lle diga Couto. Pero Couto perdeu a tranquilidade que debe ter un señor Lobo dos Baixos Fondos, esta é moita merda que limpar, todo se emporcou nun intre, mentres o meu sangue segue a fluír cara ó chan, deixando unha metáfora ben visible do que está a pasar.

Vilar vai acercándose, pouco a pouco. Leva a pistola co brazo ben estendido, apuntando ao medio dos ollos de Couto, que vai metendo a man no peto no que garda a pistola. Unha gota de suor xorde da súa fronte. Non podo ver os ollos do encapuchado pero noto como o seu pulso non é moi firme. Vilar está xa a dous pasos do charco do meu sangue.

-Tire o que sexa que leva no peto, non faga que lle pegue un tiro.- Di Vilar, que agora mira a ao encapuchado.- E ti vai deixando o coitelo se non queres que Marisa che salte os miolos.

O do coitelo non aguanta máis e deixa o arma no chan. Vilar da uns pasos máis e o señor Couto levanta a man que lle queda libre e saca, con dous dedos, a pistola do peto. O seu xesto non indica que sexa quen de sentir ningunha emoción. O inspector achégase, dálle a volta e empúrrao contra a parede, sen excesiva violencia, mentres saca as esposas. Os outros policías apresan aos outros dous matóns (mansiños coma años), sóltannos e chaman a unha ambulancia, imaxino que para min. Eva, en canto a liberan, abrázame, chorando como unha Magdalena e dime ao oído entre saloucos:

-Ves coma tiña un plan?

Pregúntome que merda de plan é este no que acabo torturado por unha banda de psicópatas. Non son quen de responderlle por que parece que ao final non vou ser capaz de non desmaiarme...

Como supuña, esvaecinme. Esperto na ambulancia, camiño do hospital. Estou conectado a unha bolsa dun líquido translúcido e ela está aí, sorrindo. Todo rematou, están a estabilizarte. Polo que parece a ferida deixou de sangrar, pero aínda me sinto feble e aparvado, como se acabara de saír dunha anestesia. A ambulancia fai un ruído infernal e case non escoito a Eva, que está a falar co enfermeiro, que lle di que está é a segunda vez esta semana que me levan ata o hospital. Si, o recoñezo, e o mesmo tipo que me obrigou a ir a darme uns puntos o día da cella, cando o malnacido do encapuchado doume as primeiras puñadas.

Acabamos na sala de espera de urxencias, eu nunha padiola, nunha similar a aquela na que vin morrer ao Tirita. Mentres agardamos que un médico me atenda (en principio parece que a miña vida non corre perigo), Eva explícame por que chegou Vilar. O seu plan foi un mail ao seu amigo informático dicíndolle que, se non lle chegaba unha mensaxe nunha hora, tiña que chamar ao inspector. Ao ver que a mensaxe non chegaba, tivo que comunicarse co policía. Aparte, atopou algo dentro das fotos que estaban no pen drive, unha información que tamén lle mandou a Vilar. Trátase doutras imaxes, unha especie de making-of dun deses “proxectos”, no que se ve a cara de Couto, o encapuchado e, atención, Anxo Dafonte, ao que Vilar considera o xefe de todo isto. Así se entende que as empresas de Dafonte capearan o temporal da crise, encargándose de branquear todos os cartos que saían do comercio de armas, droga e noxentas películas. Eses vídeos eran unha boa forma de acabar con posibles rivais, de pechar bocas, así ninguén falaba.

Pregúntolle que tal se atopa ela, despois de saber que Afonso se quitou a vida. Non chora, é posible que xa non lle queden máis bágoas despois dun día como o de hoxe. Di que non entende como puido chegar a facer iso, a gravar esas cousas, pero que por fin comprende o poema, ou polo menos iso pensa. “Lego la nada a nadie”, “Borraré la acumulación del pasado” escribiu. Quería borralo todo.

Quedamos os dous calados. Unha señora en cadeira de rodas mira cara nos, sen saber moi ben que pensar. Pero como é un sábado noite, pronto se esquece de nos, xa que comezan a chegar ao hospital os primeiros comas etílicos da xornada, acompañados de vítimas de pelexas e algún accidente de tráfico. Non resulta moi agradable. Eva pasa a man polo meu cabelo e sorrí, allea ao noso arredor. Eu volvo preguntar, como chegou o pen drive ao Tirita? A saber, responde ela, hai cousas que non somos quen de coñecer. Estou de acordo con ela, non podemos ler o pasado. Non sabemos como a banda soubo que el tiña algo para implícalos. Tampouco sabemos por que o mataron. Quizais tentou vender a derradeira vontade do seu amigo ou alguén dou o sopro sobre un pen drive que podía inculpalos. Son cuestións sen resposta, polo menos a día de hoxe.

O inspector Vilar aparece pola porta de urxencias, case como a primeira vez que o vin, co bigote finiño, a nariz vermella e o seu traxe gris impecable. Aínda que hoxe parece que ten un bo día, está a sorrir. Cando se achega dinos que ten que darnos as grazas, que levaba tanto tempo detrás de ese home, que non pensaba que fora a collelo xa. Dígolle que as veces ata os detectives amateur poden ter sorte. El bótame o brazo polas costas e sorrí. Xa todo rematou.

Ao cabo dun intre unha enfermeira maior entra na sala de espera, mira ao seu arredor e deixa no aire unha pregunta. Esta vez escóitoa con claridade.

-Quen é Casimiro García?

domingo, 1 de septiembre de 2013

Baixos Fondos